ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Λουκ. η΄ 27-3)20 Ὀκτωβρίου2024
Μετάφραση τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς
Τόν καιρόν ἐκεῖνον, ὅταν ὁ Ἰησοῦς βγῆκε στήν ξηρά, τόν συνάντησε ἕνας ἄνδρας
ἀπό τήν πόλη, πού εἶχε δαιμόνια ἀπό πολύ καιρό, δέν φοροῦσε ροῦχο καί δέν
ἔμενε σέ σπίτι, ἀλλά στά μνήματα. Ὅταν εἶδε τόν Ἰησοῦ, φώναξε δυνατά καί ἔπε-
σε στά πόδια του καί μέ δυνατή φωνή εἶπε: Τί σχέση ὑπάρχει μεταξύ μας, Ἰησοῦ,
Υἱέ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου; Σέ ἱκετεύω, μή μέ βασανίσεις. Γιατί ὁ Ἰησοῦς εἶχε
διατάξει τό ἀκάθαρτο πνεῦμα νά βγεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο. Τό δαιμόνιο τόν εἶχε κυ-
ριεύσει ἐπί πολλά χρόνια, μάλιστα τόν ἔδεναν μέ ἁλυσίδες καί τόν φύλαγαν μέ
σίδερα στά πόδια, ἀλλ᾿ αὐτός ἔσπαζε τά δεσμά καί ὁ δαίμονας τόν ὁδηγοῦσε στίς
ἐρημιές. Τόν ρώτησε ὁ Ἰησοῦς καί τοῦ εἶπε: Ποιό εἶναι τό ὄνομά σου; Αὐτός εἶπε:
Λεγεών· καθόσον εἶχαν μπεῖ μέσα του πολλά δαιμόνια· καί παρακαλοῦσε τόν Ἰη-
σοῦ νά μήν τούς διατάξει νά πᾶνε στήν ἄβυσσο. Ἦταν ἐκεῖ ἕνα κοπάδι ἀπό πολ-
λούς χοίρους πού ἔβοσκαν στό βουνό· καί τόν παρακαλοῦσαν νά τούς ἐπιτρέψει
νά μποῦν σέ ἐκείνους· καί τούς ἐπέτρεψε. Βγῆκαν τά δαιμόνια ἀπό τόν ἄνθρωπο
καί μπῆκαν στούς χοίρους, ὁπότε τό κοπάδι ὅρμησε πρός τόν γκρεμό καί πνίγηκε
στή λίμνη. Ὅταν οἱ βοσκοί εἶδαν αὐτό πού ἔγινε, ἔφυγαν καί τό εἶπαν στήν πόλη
καί στήν ὕπαιθρο. Βγῆκαν λοιπόν νά δοῦν τό γεγονός καί ἦλθαν στόν Ἰησοῦ καί
βρῆκαν τόν ἄνθρωπο, ἀπό τόν ὁποῖο εἶχαν βγεῖ τά δαιμόνια, νά κάθεται ντυμένος
καί λογικός κοντά στόν Ἰησοῦ, καί φοβήθηκαν. Διηγήθηκαν σέ αὐτούς ὅσοι εἶχαν
δεῖ τό γεγονός, πῶς σώθηκε ὁ πρώην δαιμονισμένος. Καί ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς πε-
ριοχῆς τῶν Γαδαρηνῶν παρακάλεσαν τόν Ἰησοῦ νά φύγει ἀπό αὐτούς, γιατί τούς
εἶχε κυριεύσει μεγάλος φόβος· αὐτός μπῆκε στό πλοῖο καί ἐπέστρεψε. Ὁ ἄνδρας,
ἀπό τόν ὁποῖο εἶχαν βγεῖ τά δαιμόνια, τόν ἱκέτευε νά πάει μαζί του· ὁ Ἰησοῦς
ὅμως τόν ἔδιωξε καί τοῦ εἶπε: Νά ἐπιστρέψεις στό σπίτι σου καί νά διηγηθεῖς ὅσα
ἔκανε γιά ἐσένα ὁ Θεός. Ἔφυγε καί διεκήρυσσε σέ ὅλη τήν πόλη, ὅσα ἔκανε σέ
αὐτόν ὁ Ἰησοῦς.
(Ἀπό τή νέα ἔκδοση: Ἡ Καινή Διαθήκη, τό πρωτότυπο κείμενο μέ νεοελληνική ἀπόδοση
τοῦ ὁμοτ. καθηγ. Χρ. Βούλγαρη, ἔκδ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ)
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ
ΚΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ὁ διάβολος εἶναι μία τραγική ὕπαρξη. Ὁ Θεός τόν ἔπλασε μαζί μέ τίς
ἀγγελικές δυνάμεις καί τόν προόρισε νά γίνει δοχεῖο ἀκτίστου φωτός.
Αὐτός ὅμως ἀπό ἐγωισμό μετέτρεψε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σέ φιλαυτία
καί κίνησε ἀνταρσία ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Δέν μπόρεσε νά καταλάβει ὅτι
ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη καί ἡ ταπείνωσή του.
Ὁ σατανᾶς ἀναγνωρίζει τόν Θεό καί πιστεύει στήν δύναμή του. Ἀλλά
δέν ἀγαπᾶ τόν Χριστό. Ὁμολογεῖ τήν θεότητα τοῦ Κυρίου, ἀλλά φοβᾶ-
ται τήν δύναμη τῆς ἀγάπης του. Γι᾿ αὐτό καί τόν παρακαλεῖ νά μήν τόν
βασανίσει. Ὁ βασανισμός τῶν δαιμόνων ἔγκειται στό γεγονός ὅτι, ἐνῶ
οἱ δαίμονες μισοῦν τόν Χριστό, ξέρουν ὅτι ἐκεῖνος ἐξακολουθεῖ νά
τούς ἀγαπᾶ καί νά τούς ἀγκαλιάζει.
Τό καταστροφικό ἔργο τοῦ διαβόλου
Ὁ δαιμονισμένος, εὑρισκόμενος ὑπό τήν ἐπήρεια τῶν δαιμονίων,
ἀπαντᾶ στήν ἐρώτηση τοῦ Ἰησοῦ ὅτι τό ὄνομά του εἶναι «λεγεών, ὅτι
δαιμόνια πολλά εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν». Οἱ δαιμονικές δυνάμεις διαβάλ-
λουν, δηλαδή διαιροῦν, διασποῦν τόν ἄνθρωπο. Τόν ἀπομακρύνουν ἀπό
τόν Θεό, ἀπό τόν ἑαυτό του, ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους.
Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ἀπό τόν Θεό ὡς μιά προσωπική ἑνότη-
τα, ἀλλά οἱ δαιμονικές δυνάμεις θρυμματίζουν, κομματιάζουν τήν ἑνό-
τητα αὐτή, τήν ψυχική ἁρμονία τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄν-
θρωπος γίνεται ἕνα πλῆθος, μιά μάζα, γίνεται τό θέλημά του. Γι᾿ αὐτό
καί –παρά τό φαινομενικό πλῆθος γύρω του– μεταπίπτει στήν ἀπομόνω-
ση, στήν μοναξιά. Καί δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι «ἅδης» σημαίνει τόν
σκοτεινό ἐκεῖνο τόπο, ὅπου ἡ κόλαση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἀπελπιστική μοναξιά του. Δηλαδή ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει δυνατότητα ἐπικοινωνίας καί
ἀγάπης τοῦ ἑνός ἀνθρώπινου προσώπου μέ τό ἄλλο.
Ἡ ἐνέργεια τοῦ «μυστηρίου τῆς ἀνομίας»
Τό μυστήριο ὅμως τῆς ἀνομίας ἐνεργεῖται ἤδη στήν ἱστορία, στήν
ἱστορία τοῦ κόσμου καί τήν προσωπική μας ἱστορία. Ἡ ζωή συνθλίβεται
καί ἀφανίζεται. Οἱ πνευματικές ἀναζητήσεις περιφρονοῦνται καί
ποδοπατοῦνται. Ἡ ἐλευθερία χρησιμοποιεῖται ὡς ἄλλοθι γιά τόν ἀπο-
προσανατολισμό καί τήν ἐξαχρείωση. Ἄν παραδοθοῦμε στό πνεῦμα τῆς
ἐποχῆς μας καί λησμονήσουμε ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι πλασμένοι κατ᾿εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ, ἄν δεχθοῦμε νά ζοῦμε καί νά συμπερι-
φερόμαστε ὡς ἄβουλα ὄντα, πού γιά τήν ἄνεση καί τό θέλημά τους δέ-
χονται νά προσκυνοῦν τήν ὁποιαδήποτε κτιστή πραγματικότητα, τί θά
γίνει μέ τήν ζωή μας καί τήν ἀλήθεια;
Ὁ διάβολος παρουσιάζεται καί εἶναι ξένος πρός τόν Σταυρό τοῦ Χρι-
στοῦ. Δέν σταυρώνεται ὁ ἴδιος, γιατί δέν ἔχει σχέση μέ τήν ἀγάπη καί
τήν θυσία, οὔτε ζητάει ἀπό τούς ἀνθρώπους νά σηκώσουν τόν σταυρό
τους. Ὑπόσχεται εὐκολία καί ἄνεση μέ μοναδικό ὅρο τήν πλήρη ὑποτα-
γή μας. Ὅπως ἔκανε μέ τόν Ἀδάμ, πού γιά ἕνα ἀνεδαφικό καί ἀνόητο
θέλημα ἔχασε τήν ζωή καί τήν προοπτική της, ἔχασε τήν ἀγάπη καί τήν κοινωνία, γιά νά μείνει μέ τό κέρδος τοῦ ἀλλοτριωμένου προσώπου καί
τῆς ἀποσαθρωμένης ἐλευθερίας του.
Ἀποκατάσταση τοῦ ἀρχαίου κάλλους
Ὁ Κύριος ἦλθε στόν κόσμο καί ἀποκατέστησε στόν ἑαυτό Του τήν
ἁρμονία καί τήν ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπου, ὡς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ στό
ἀρχαῖο κάλλος της. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ὑπέρβαση τῆς ἁμαρτίας, τῆς
ἀστοχίας μας, τοῦ θελήματός μας. Μᾶς ἔχει ἑνώσει ὅλους στό Σῶμα
Του, πού εἶναι τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό τό ζοῦμε μέσα στό μυ-
στήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
Ἔτσι, ὅταν ἀγωνιζόμαστε νά ἐφαρμόσουμε τίς θεῖες ἐντολές καί με-
τανοοῦμε, καμία ἀρρώστια τοῦ πνεύματος καί τῆς ψυχῆς δέν μένει ἀθε-
ράπευτη. Ὁ ἄνθρωπος πού συνδέεται μέ τόν Θεό στό πρόσωπο τοῦ Χρι-
στοῦ ὄχι μόνο θεραπεύεται ἀπό τά διάφορα πάθη, ἀλλά συνήθως ἀλλά-
ζει καί τήν ἐξωτερική του ἐμφάνιση. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἀκτινοβολεῖ στό
πρόσωπό του. Αὐτή τήν ἐμπειρία ἄς ἀγωνισθοῦμε νά ζήσουμε καί ἐμεῖς.
† Ὁ Φ. Ἀ.ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.