Μετάφραση τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς
Ὁ Ἰησοῦς εἶπε τήν ἑξῆς παραβολή: Ἑνός πλουσίου ἀνθρώπου τά χωράφια ἀπέδω-
σαν μεγάλη παραγωγή· καί σκεφτόταν μέσα του καί ἔλεγε: Τί νά κάνω, πού δέν
ἔχω ποῦ νά συνάξω τούς καρπούς μου; Καί (τελικά) εἶπε: Νά τί θά κάνω: θά
γκρεμίσω τίς ἀποθῆκες μου καί θά κτίσω μεγαλύτερες, καί θά συνάξω ἐκεῖ ὅλα τά
εἰσοδήματά μου καί τά ἀγαθά μου, καί θά πῶ στήν ψυχή μου: Ψυχή, ἔχεις πολλά
ἀγαθά, πού φθάνουν γιά πολλά χρόνια· ξεκουράσου, φάγε, πίε, διασκέδασε. Τοῦ
εἶπε ὅμως ὁ Θεός: Ἀνόητε, ἀπόψε ἀπαιτοῦν ἀπό ἐσένα νά παραδώσεις τήν ψυχή
σου· αὐτά πού ἑτοίμασες σέ ποιόν θά μείνουν; Αὐτά θά πάθει ὅποιος θησαυρίζει
γιά τόν ἑαυτό του (ὑλικά ἀγαθά), καί δέν πλουτίζει κατά Θεόν. Ὅταν τά εἶπε
αὐτά, φώναξε: Ὅποιος ἔχει αὐτιά νά ἀκούει, ἄς ἀκούει.
(Ἀπό τή νέα ἔκδοση: Ἡ Καινή Διαθήκη, τό πρωτότυπο κείμενο μέ νεοελληνική ἀπόδοση
τοῦ ὁμοτ. καθηγ. Χρ. Βούλγαρη, ἔκδ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ)
ΠΕΡΙ ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ
Ἀφορμή γιά τήν παραβολή περί πλεονεξίας τήν Κυριακή Θ΄ Λουκᾶ ἦταν
ἡ φιλονικία δύο ἀδελφῶν σέ κληρονομικά ζητήματα. Ὁ Κύριος γνώριζε
πώς καί οἱ δυό τους εἶχαν ὑποταχθεῖ στήν πλεονεξία. Γι᾿ αὐτό καί τούς
ἀρνήθηκε νά γίνει δικαστής ἤ μεριστής τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν τους.
Ἡ πλεονεκτική προσκόλληση τοῦ ἀνθρώπου στά ὑλικά ἀγαθά εἶναι:
α) ἑλκυστική γιά τόν κάθε ἄνθρωπο, ἰδιαίτερα τῆς σημερινῆς ἐποχῆς
μας καί β) ἀποκρουστική, γιατί ὁ καθένας δέν θέλει νά ἀκούσει γιά τούς
κινδύνους πού συνεπάγονται τά ὑλικά ἀγαθά καί ὁ πλοῦτος.
Στήν παραβολή ὁ Χριστός δέν μιλάει γιά τόν πλοῦτο, ἀλλά γιά τήν
πλεονεξία, πού τελικά τόν ἔκανε ἄφρονα. Ἡ πλεονεξία εἶναι ἡ πηγή τῆς
ἁμαρτίας, πού κάνει τόν ἄνθρωπο εἰδωλολάτρη καί ἀνελεύθερο. Ὁ
ἄνθρωπος δημιουργήθηκε γιά νά εἶναι ὁ κυρίαρχος καί ὁ διαχειριστής
τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν.
Ἡ ἐξάρτηση ἀπό τά ὑλικά ἀγαθά
Ἄν ὁ ἄνθρωπος παραμερίσει ἀπό τήν ὕπαρξή του τόν Θεό, τότε
ἐξαρτᾶ τήν ζωή του ἀπό τά ὑλικά ἀγαθά. Ἡ ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι
ἡ ἀσθένεια τῆς βουλήσεώς του, πού τελικά χαλάει καί καταστρέφει τόν
ἑαυτό του καί τά ἀγαθά τῆς δημιουργίας.
Ἡ πλεονεξία δέν δίνει στόν ἄνθρωπο τήν αἴσθηση τῆς ἐπάρκειας, τῆς
πληρότητας, ἀλλά τῆς φτώχειας, τῆς ἔλλειψης. Ὁ πλούσιος τῆς παρα-
βολῆς εἶχε τόσα ἀγαθά, ἀλλά ἦταν ἀνήσυχος καί ταραγμένος. Ὁ πλεο-
νέκτης νομίζει πώς εἶναι εὐτυχισμένος μέ τά ἀγαθά του. Στήν πραγμα-
τικότητα ὅμως εἶναι ἀνήσυχος, γεμάτος φόβο, ἀγωνία καί ἄγχος.
Ἡ πλεονεξία προσπαθεῖ μεθοδικά, δηλαδή δαιμονικά, νά μᾶς πείσει
ὅτι ἡ ἀπόκτηση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ἐξασφαλίζει τήν ἀποκλειστική εὐημερία καί ἀπόλαυση γιά τόν ἑαυτό μας. Ἐδῶ ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ταυ-
τίζεται μέ τήν βιολογική ἀνακύκλωση στήν ἐπιβίωση τῶν ζώων. «Φάγε,
πιές, εὐφραίνου». Ὁ Μέγας Βασίλειος ὑπογραμμίζει: «Ἄν ἤσουν χοῖ-
ρος, τί ἄλλο καλύτερο θά ἔλεγες στήν ψυχή σου;».
Ἡ ὑπέρβαση τοῦ θανάτου
Ἀπό αὐτή τήν ψευδαίσθηση στήν πορεία τῆς ὑπάρξεως μᾶς προφυ-
λάσσει ὁ Κύριος στήν συνέχεια τῆς παραβολῆς. Ὁ ἄνθρωπος δέν ξεπερ-
νάει τόν θάνατο μέ τά χρήματα καί τά ὑλικά ἀγαθά, γιατί ὅλα αὐτά μέσα
τους φέρουν τήν ἔννοια τοῦ θανάτου.
Ἡ ἀποκόμιση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν σημαίνει ὅτι στηρίζονται στήν φυ-
σική τους κατάσταση. Δηλαδή στό δηλητήριο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανά-
του. Γι᾿ αὐτό καί ὁ ἄνθρωπος, ὅταν πεθαίνει, οὔτε καί αὐτό τό σῶμα του
δέν παίρνει μαζί του. Τό ἐμπιστεύεται στήν γῆ μέχρι τήν Δευτέρα Πα-
ρουσία καί τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.
Ὁ Κύριος μᾶς φανερώνει τόν ἀληθινό θησαυρό μας. Δέν εἶναι ὁ ἀτο-
μικός ἑαυτός μας, τά ὑλικά ἀγαθά, ἀλλά ὁ κατά Θεόν πλοῦτος. Δηλαδή
ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐλεημοσύνη. Αὐτά ἄς ἐπιδιώκουμε!
† Ὁ Φ. Ἀ.