Πρέπει οἱ γονεῖς νά ζοῦν χριστιανικά καί νά προσέχουν τήν συμπεριφορά τους,
γιατί τά παιδάκια τους ἀπό μικρά, ὅταν ἀκόμα δέν μιλᾶνε, ἀρχίζουν, σάν
κομπιοῦτερ, καί καταγράφουν ὅλα ὅσα βλέπουν καί ἀκοῦνε μέσα στό σπίτι
τους. Καί ἄν βλέπουν τόν πατέρα καί τήν μητέρα τους συνέχεια νά δια-
πληκτίζονται, νά μαλώνουν, νά βρίζουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον, νά λένε ἄσχημες
κουβέντες, τά μικρά παιδάκια, σάν ἄγραφες κασέτες πού εἶναι, τά καταγρά-
φουν μέσα τους καί, ὅταν ἔλθουν σέ ἡλικία, χωρίς νά τό θέλουν –ἔχοντας
κληρονομήσει ἀπό τούς γονεῖς τους ὅλες τίς ἐμπαθεῖς καταστάσεις– ἀρχίζουν
καί αὐτά νά μαλώνουν καί νά βρίζουν μέ τίς ἴδιες πάντα κουβέντες πού
ἄκουγαν ἀπό τούς γονεῖς.
Μ’ αὐτό τόν τρόπο λοιπόν «κληρονομοῦν» ὅλες τίς ἐμπαθεῖς καταστάσεις
καί, ὅταν ἀργότερα θά καταλάβουν τό λάθος τους, θά χρειαστεῖ προσπάθεια
γιά νά τίς ξεριζώσουν. Ἡ μεγαλύτερη βοήθεια καί ἡ καλύτερη κληρονομιά,
πού μποροῦν νά προσφέρουν οἱ γονεῖς στά παιδιά τους, εἶναι νά τά κάνουν ἀπό
μικρά δέκτες τῆς δικῆς τους φυσικῆς καλοσύνης· κι αὐτό δέν θέλει ἰδιαίτερη
προσπάθεια, γιατί τά μικρά παιδιά, ἐφ’ ὅσον οἱ κασέτες τους εἶναι ἄδειες ἀπό
κάποιο καλό ἤ κακό περιεχόμενο, γεμίζουν ἀπό τίς παραστάσεις τοῦ πιό κον-
τινοῦ τους περιβάλλοντος, τό ὁποῖο εἶναι οἱ γονεῖς. Ἄν λοιπόν τό μικρό παιδάκι βλέπει τούς γονεῖς του νά ἔχουν ἀγάπη μεταξύ τους, νά μιλοῦν εὐγενικά, νά
εἶναι συνετοί, χαρούμενοι, νά προσεύχονται ταπεινά κ.λπ., τότε σάν μέ «καρ-
μπόν» ἀποτυπώνουν αὐτά στήν δική τους ψυχή, πού γεμίζει ἀπό τό καλό
περιεχόμενο τῶν γονέων. Τά παιδιά πρέπει νά τά παίρνουμε μέ τό καλό, γιατί
τά σημερινά ἔχουν πολύ ἐγωισμό καί δέν δέχονται καθόλου μάλωμα. Ἄν τά
μαλώσουμε, ἀμέσως γεμίζει ἡ ψυχή τους ἀπό λογισμούς. Δέν μποροῦν νά δοῦν
ὅτι τά μαλώνουμε γιά τό καλό τους, ἐπειδή τ’ ἀγαπᾶμε κι ἐνδιαφερόμαστε. Καί
συνέχισε: Πρέπει νά τά «δέσουμε» μέ τόν Θεό καί νά τούς ἀναπτύξουμε τήν
συνείδηση, ὅτι εἶναι ἀνάγκη νά πράττουν τό καλό.
(Ἀπό τό βιβλίο τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας,
ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ)
