Να στέκεσαι ενώπιον Του και να Του εξομολογηθείς αυτά που δεν μπόρεσες ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό να πεις.
Να αποκτήσεις το θάρρος να σταθείς λέγοντας του όλα αυτά που σε πονάνε, που βαραίνουν τη ψυχή σου. Και δε σε αφήνουν ήσυχο. Αυτά που σου κρύβουν την ευτυχία της ζωής. Το δώρο που Εκείνος σου έδωσε και κάθε φορά εσύ το αγνοείς.
Να ξεγελάσεις τον εαυτό σου και να βρεις τη δύναμη για όλα αυτά που μέχρι τώρα δίστασες να Του εκμυστηρευτείς. Είτε γιατί φοβόσουν είτε γιατί είχες διχαστεί είτε γιατί ντρεπόσουν.
Δε χρειάζεται μεγάλα λόγια μεγάλες κουβέντες. Ούτε καν ιδιαίτερη γνώση.
Απλά να ανοίξεις την καρδιά σου. Να ξεγλιστρήσει το είναι σου στα σκοτάδια. Να ελευθερωθεί κάθε φυλακή της ψυχής σου. Να βγουν στο φως κάθε κάθε καταπιεσμένο συναίσθημα που έχεις καταπιεί. Να ξεγυμνωθεί αυτή η αλήθεια που παλεύεις να νικήσεις. Κάθε σου πόνος να γίνει αυτή η λύτρωση που αναζητάς. Αυτό προσφέρει η προσευχή. Και καθετί που σου αναδεικνύει το δρόμο της ζωής. Αυτόν που ο Θεός έπλασε για σένα. Που δημιούργησε για την ύπαρξη σου. Έχοντας ως μόνο σκοπό να πατάς σε αυτό το δρόμο και να χαίρεσαι. Γι΄αυτό που είσαι. Γι΄αυτό που πολλές φορές μπορεί να μην κατάφερες να δεις ότι είσαι αλλά φτάνει που το βλέπει ο Θεός και χαίρεται και πιστεύει. Γι ’αυτό που άλλοτε πίστεψες αλλά και άλλοτε αμφέβαλες. Εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής και ακόμα και αν πέσεις και αν λυγίσεις και αν τα βρεις σκούρα, μιλά στο Θεό και Εκείνος θα σε αγγίξει και θα γίνει ο πόνος το βάλσαμο της ψυχής σου.
Ακόμα και αν μας μάθανε ότι προσευχή είναι να διαβάζουμε απλά μια ευχή, μια προσευχή. Ή μας δημιουργήσανε σαν ένα τυπικό τη προσευχή , δεν είναι ~τουλάχιστον μόνο αυτό ~προσευχή. Η προσευχή είναι ένα συναίσθημα. Ένα συναίσθημα που διοχετεύεται από μέσα μας και βγαίνει προς τα έξω. Είναι η ανάσα της ζωής μας. Όπως η ανάσα είναι απαραίτητη για να ζήσουμε έτσι και η προσευχή είναι απαραίτητη. Αρκεί να την νιώθουμε. Να γίνουμε οι ίδιοι μία προσευχή όχι για τον εαυτό μας αλλά πρώτα για τους άλλους και μετά για τους εαυτούς μας. Για τους συνανθρώπους μας, τους εχθρούς μας, αυτούς που φύγανε από τη ζωή και γι ’αυτούς που μας λείπουνε.
Δύσκολα προσευχόμαστε όταν πάνε όλα όπως τα θέλουμε αλλά αυτή είναι η δοκιμασία, το μυστήριο που πρέπει να ανακαλύψουμε. Ότι δε προσευχόμαστε μόνο στα δύσκολα αλλά και στα εύκολα , Στις χαρές και στις λύπες. Στις επιτυχίες αλλά και στις αποτυχίες. Δεν προσφεύγουμε στη προσευχή όταν έχουμε ανάγκη αλλά σε όλα . Στα πάντα. Γιατί η προσευχή είναι ο μοναδικός τρόπος να μιλάμε με τον Θεό. Κι θα έπρεπε αυτό να αποτελεί ένα κίνητρο για να καταφεύγουμε στη προσευχή.
Και όπως πολύ ωραία λέει ο π. Νεκτάριος Μαρόζωβ:
“Όπως είναι η ζωή μας, έτσι είναι και η προσευχή μας.
Και όπως είναι η προσευχή μας έτσι είναι και η ζωή μας.”
Αναστασία Πάνου
Απόφοιτος του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας.ekklisiaonline.gr