Μετάφραση τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς
Ἀδελφοί, ὅταν ὁ Χριστός, πού εἶναι ἡ ζωή μας, φανερωθεῖ πάλι, κατά τή Δευτέρα
Παρουσία, τότε καί ἐσεῖς θά φανερωθεῖτε δοξασμένοι μαζί μ᾿ αὐτόν. Λοιπόν, νε-
κρώσατε τά μέλη σας, πού ρέπουν πρός τά γήινα, δηλαδή πρός τήν πορνεία, τήν
ἠθική ἀκαθαρσία, τό πάθος, τήν κακή ἐπιθυμία καί τήν πλεονεξία, πού εἶναι εἰδω-
λολατρία, γιά τά ὁποῖα ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπάνω σ᾿ ὅσους ἀπειθοῦν συστη-
ματικά στό θέλημά του, καί τά ὁποῖα γήινα διαπράττατε καί ἐσεῖς στό παρελθόν,
ὅταν ζούσατε ἀνάμεσα στούς ἀπειθεῖς. Τώρα ὅμως, ἀποβάλλετέ τα καί ἐσεῖς ὅλα,
τήν ὀργή, τόν θυμό, τήν κακία, τή βλασφημία, τήν αἰσχρολογία τοῦ στόματός σας.
Νά μήν ψεύδεστε ὁ ἕνας στόν ἄλλον, ἀφοῦ ἔχετε ἤδη βγάλει ἀπό ἐπάνω σας τόν
παλαιό σας ἑαυτό μέ τίς πράξεις του καί ἔχετε φορέσει τόν καινούργιο, πού ἀνα-
νεώνεται διαρκῶς, ὥστε νά φθάσει στήν πλήρη γνώση τοῦ Δημιουργοῦ του καί ν᾿
ἀποτελεῖ εἰκόνα του, δηλαδή σέ κατάσταση ὅπου δέν ὑπάρχει πλέον διάκριση
ἀνάμεσα σέ Ἕλληνα καί Ἰουδαῖο, σέ περιτμημένους καί ἀπερίτμητους, σέ βαρ-
βάρους, σέ Σκύθες, σέ δούλους καί σέ ἐλευθέρους, ἀλλά ὁ Χριστός εἶναι ὅλα καί
μέσα σ᾿ ὅλα.
(Ἀπό τή νέα ἔκδοση: Ἡ Καινή Διαθήκη, τό πρωτότυπο κείμενο μέ νεοελληνική ἀπόδοση
τοῦ ὁμοτ. καθηγ. Χρ. Βούλγαρη, ἔκδ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ)
Η ΝΕΚΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ
Ἡ ἐπικοινωνία τοῦ ἀποστόλου Παύλου μέ τούς Χριστιανούς τῶν Κολοσ-
σῶν περιλαμβάνει σοφές παραινέσεις, ἀναφορικά μέ τή νέκρωση τῶν
παθῶν καί τή ζημιά πού προκαλοῦν στήν πνευματική ζωή. Ὁ Παῦλος
προτρέπει νά νεκρώσουν ὅ,τι τούς συνδέει μέ τή χοϊκή πραγματικότητα
καί τό ἁμαρτωλό παρελθόν, πού ἐπιφέρει τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί τούς
ἀπομακρύνει ἀπό τήν ὑγιή σχέση καί κοινωνία μαζί Του. Καταγράφει,
μάλιστα, τά ἐμπόδια τῆς πνευματικῆς ζωῆς πού καθιστοῦν τόν ἄνθρωπο
ἕρμαιο τῶν παθῶν καί τῶν ἐνστίκτων του καί τόν ἀπομακρύνουν ἀπό
τόν Θεό. Εἶναι ἡ πορνεία, ἡ ὀργή, ὁ θυμός, ἡ βλασφημία, τό ψεῦδος καί
ἄλλες πνευματικές ἀσθένειες. Ἄς τίς δοῦμε ἀναλυτικότερα, γιά νά κα-
τανοήσουμε τό μέγεθος τῆς καταστροφικῆς τους ἐνέργειας.
Ἀποφυγή τῆς πορνείας
Τό πάθος τῆς πορνείας συνιστᾶ εἰδωλολατρία, καθώς θεοποιεῖ τό
σῶμα καί τά ἔνστικτά του, ὁδηγώντας τούς ἀνθρώπους σέ μία ἰδιότυπη
αἰχμαλωσία. Ὁ ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος ὑποδεικνύει τόν τρόπο ἀπαλ-
λαγῆς ἀπό τόν δαίμονα τῆς πορνείας: «Ἄν μᾶς ἐνοχλεῖ ἡ σαρκική ἐπι-
θυμία, ἄς σκύψουμε ἐπάνω στόν τάφο μας καί ἄς δοῦμε τά μυστήρια
τῆς φύσεώς μας, τόν σκελετό, τά ἀπογυμνωμένα ἀπό τίς σάρκες κρανία
καί τά ὑπόλοιπα ὀστά. Ἀφοῦ τά δοῦμε, ἄς θεωρήσουμε ὅτι βλέπουμε σέ
ἐκεῖνα τούς ἑαυτούς μας καί τότε ἄς σκεφθοῦμε ποῦ πῆγε τό κάλλος
τοῦ ἄνθους τῆς παρούσας ζωῆς, τό ὡραῖο χρῶμα στό πρόσωπο καί ἡ
ὑπόλοιπη ὡραιότητα. Μέ αὐτή τή σκέψη θά σβήσει ἡ φλόγα τῆς σάρ-
κας» (Εὐεργετινός).
Ἀπομάκρυνση ἀπό τόν θυμό καί τή βλασφημία
Γιά τό πάθος τοῦ θυμοῦ καί τῆς ὀργῆς ὁ ἀββᾶς Ἀγάθων ἔλεγε ὅτι
«ἐκεῖνος πού ὀργίζεται εὔκολα, καί νεκρό ἀκόμα ἄν ἀναστήσει, δένεἶναι δεκτός ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ». Ὑπάρχει, ὅμως, καί ὁ εὐλογημένος θυ-
μός, ὁ ὁποῖος ἐνεργεῖ εὐεργετικά στήν ἀνθρώπινη καρδιά. Γι’ αὐτόν μι-
λάει ὁ ἅγιος Κασσιανός ὁ Ρωμαῖος, ὁ ὁποῖος ἀναφέρει ὅτι «καί ὁ θυμός
ἔχει κατασπαρεῖ μέσα μας γιά τή σωτηρία μας. Πότε, ὅμως; Γιά νά θυμώ-
νουμε ἐναντίον τῆς κακίας καί ὄχι νά γινόμαστε θηρία ἐναντίον τῶν
ἀνθρώπων» (Φιλοκαλία).
Ἡ βλασφημία εἶναι ἱκανή νά μετατρέψει τόν ἄνθρωπο ἀπό πλάσμα
τοῦ Θεοῦ σέ ἕρμαιο τοῦ διαβόλου. Τόν κάνει σκληρόκαρδο, βδελυρό
καί ἀκάθαρτο, ἐνῶ καί στούς οἰκείους του προκαλεῖ ἀπέχθεια καί ἀπο-
τροπιασμό. Κι ἄν ἡ βλασφημία πρός τούς συνανθρώπους μας ἔχει αὐτές
τίς τραγικές συνέπειες, ἡ βλασφημία πρός τόν Θεό συνιστᾶ βαρύτατη
ἐκτροπή, πού ὁδηγεῖ σέ διακοπή τῆς κοινωνίας μαζί Του. Ὁ ἱερός Χρυ-
σόστομος ἀναλύει τή διαφορά: «Ἄν ὅποιος βρίζει τόν βασιλιά δέχεται
σκληρή τιμωρία, λόγῳ τοῦ ἀξιώματος τοῦ προσώπου, ὅποιος βρίζει τόν
Θεό γιά πόσα ἁμαρτήματα εἶναι ὑπεύθυνος; Τά ἴδια ἁμαρτήματα μπορεῖ
νά κάνουμε στόν Θεό, σάν κι αὐτά πού κάνουμε στούς ἀνθρώπους. Ἡ
βαρύτητα, ὅμως, δέν εἶναι ἡ ἴδια. Ὅση διαφορά ὑπάρχει μεταξύ Θεοῦ
καί ἀνθρώπων, τόση διαφορά ὑπάρχει καί στά ἁμαρτήματα πού γίνονται
κατά τοῦ Θεοῦ καί κατά τῶν ἀνθρώπων».
Ἀποφυγή τοῦ ψεύδους
Ἡ ἑπόμενη πνευματική ἀσθένεια εἶναι τό ψεῦδος. Ὁ ἀββᾶς Δωρόθε-
ος ταυτίζει τό ψεῦδος μέ τόν διάβολο καί ἐπισημαίνει: «Χρειάζεται
μεγάλη προσοχή καί ἄγρυπνη φροντίδα, γιά νά μή μᾶς ξεγελάει τό ψέμα. Γιατί κανένας ἀπό αὐτούς πού λένε ψέματα δέν ἑνώθηκε μέ τόν
Θεό. Τό ψέμα δέν ἔχει καμία σχέση μέ τόν Θεό. Γιατί εἶναι γραμμένο ὅτι
“τό ψέμα πηγάζει ἀπό τόν πονηρό καί ὅτι ὁ διάβολος εἶναι πατέρας τοῦ
ψεύδους”. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὁ Θεός, γιατί αὐτός λέει “Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί
ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή”. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ἀπό Ποιόν χωριζόμαστε
καί μέ ποιόν δενόμαστε μέ τό ψέμα; Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι δενόμαστε μέ
τόν διάβολο» (Ἔργα ἀσκητικά).
Εἶναι καλό, οἱ παραινέσεις τοῦ Ἀποστόλου νά γίνουν ἀφορμή αὐτο-
κριτικῆς, ὥστε, υἱοθετώντας τή χρηστότητα, τήν ταπεινοφροσύνη, τήν
πραότητα καί τή μακροθυμία, νά καταστοῦμε «ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ, ἅγιοι
καί ἠγαπημένοι». Ἀμήν!
Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.
Κυριακή ΙΒ’ Λουκά (10 Λεπρών), Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Λουκ. ιζ’ 12 – 19 19 1 2025
Πρωτότυπο Κείμενο
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσερχομένου τοῦ Ἰησοῦ εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς. Καὶ ἰδὼν εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι. Kαὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν. Εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης. Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; Οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος; Καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.
Νεοελληνική Απόδοση
Εκείνο τον καιρό, καθώς έμπαινε ο Ιησούς σ’ ένα χωριό, τον συνάντησαν δέκα λεπροί∙ στάθηκαν λοιπόν από μακριά και του φώναζαν δυνατά: «Ιησού, αφέντη, ελέησέ μας!» Βλέποντάς τους εκείνος τους είπε: «Πηγαίνετε να σας εξετάσουν οι ιερείς». Και καθώς πήγαιναν, καθαρίστηκαν από τη λέπρα. Ένας απ’ αυτούς, όταν είδε ότι θεραπεύτηκε, γύρισε δοξάζοντας με δυνατή φωνή το Θεό, έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού και τον ευχαριστούσε. Κι αυτός ήταν Σαμαρείτης. Τότε ο Ιησούς είπε: «Δε θεραπεύτηκαν και οι δέκα; Οι άλλοι εννιά πού είναι; Κανένα τους δε βρέθηκε να γυρίσει να δοξάσει το Θεό παρά μόνο τούτος εδώ ο αλλοεθνής;» Και σ’ αυτόν είπε: «Σήκω και πήγαινε στο καλό∙ η πίστη σου σε έσωσε»..orthodoxianewsagency.gr/orthodoxes.
Κυριακὴ ΙΒ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 17,12-19)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Αμαρτια, η λεπρα της ψυχης
- «Ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες,
οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες·
Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς» (Λουκ. 17,12)
ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ἀγαπητοί μου, ἡμέρες χαρᾶς, ποὺ ὁ ἱεροκήρυκας νιώθει σὰ νά ᾽χῃ φτερά, καὶ ἡμέρες λύπης, ποὺ ὅποιος ἔχει ἕνα κόκκο πίστεως αἰσθάνεται τὸν ἑαυτό του περίλυπο καὶ μαζὶ μὲ τὸ Δαυῒδ λέει· «Τίς δώσει μοι πτέρυγας ὡσεὶ περιστερᾶς καὶ πετασθήσομαι καὶ καταπαύσω;», ποιός θὰ μοῦ δώσῃ φτερὰ νὰ πετάξω καὶ νὰ πάω μακριὰ σὲ μιὰ ἐρημιά; (Ψαλμ. 54,7).
Μὴν πάῃ τὸ μυαλό σας στὸ ἄλφα ἢ στὸ βῆτα γεγονὸς τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἢ πολιτικῶν μας πραγμάτων. Ἂς ὑψωθοῦμε σὲ μία κορυφή. Ἀπὸ ᾽κεῖ νὰ δοῦμε τὰ πράγματα καὶ νὰ παραδεχθοῦμε· εἴμαστε ὅλοι ἔνοχοι γι᾿ αὐτὸ τὸ χάος. Ἡ πατρίδα μας ἔπεσε σὲ ἀτιμία καὶ ἐξαθλίωσι, κ᾽ εἴμαστε ὅλοι ὑπεύθυνοι γι᾿ αὐτό. Νὰ θυμηθοῦμε τὸν Ἰώβ, ποὺ λέει· «Τίς καθαρὸς ἔσται ἀπὸ ῥύπου; ἀλλ᾽ οὐθείς, ἐὰν καὶ μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἰὼβ 14,4-5). Ναί, ἐνώπιον τοῦ Κυρίου εἴμαστε ὅλοι ἁμαρτωλοί.
Ἐγὼ τοὐλάχιστον τέτοιες μέρες θὰ ἐπιθυμοῦσα νὰ φύγω μακριά, νὰ πιάσω μιὰ ἐρημιά, νὰ κρυφτῶ σὲ μιὰ σπηλιά, καὶ νὰ κλάψω τὰ ἁμαρτήματα τὰ δικά μου, τὰ ἁμαρτήματα τοῦ κλήρου, τῶν ἀρχόντων, μικρῶν καὶ μεγάλων.
Εἴμαστε ὅλοι ἔνοχοι. Εἴμαστε ἀκάθαρτοι. Ἀκούσατε τί λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος σήμερα; «Νεκρώσατε τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία»· διότι ἐξ αἰτίας αὐτῶν, λέει, «ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (Κολ. 3,5-6).
Κάτι κακὸ θὰ μᾶς βρῇ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Καὶ μία μόνο διαφυγὴ ὑπάρχει, ἡ στενὴ ὁδὸς τῆς μετανοίας. Ἀλλά, γιὰ νὰ μετανοήσουμε, πρέπει νὰ κατανοήσουμε τί κακὸ εἶνε ἡ ἁμαρτία, νὰ τὴ μισήσουμε, καὶ ν᾽ ἀγαπήσουμε τὴν ἀρετὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ τώρα ὅλοι μας ἔχουμε ἔρωτα – οἶστρον ἁμαρτίας.
Ἂν μπορούσαμε νὰ συλλάβουμε τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τῆς ἁμαρτίας, πόσο ἀποκρουστικὴ θὰ μᾶς φαινόταν! Μία φρικιαστικὴ εἰκόνα τῆς ἁμαρτίας μᾶς δίνει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Ὁμιλεῖ γιὰ δέκα ἀρρώστους, οἱ ὁποῖοι ἔπασχαν ἀπὸ μιὰ ἀσθένεια ποὺ καὶ τώρα εἶνε φοβερή, πολὺ πιὸ φοβερὴ καὶ ἀπεχθὴς ὅμως ἦταν στὰ χρόνια τοῦ Χριστοῦ. Εἶχαν λέπρα. Ἡ λέπρα λοιπόν, κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, εἶνε μιὰ εἰκόνα τῆς ἁμαρτίας. Γιατὶ ἡ ἁμαρτία προσβάλλει καὶ τὸ σῶμα μὰ προπαντὸς προσβάλλει τὴν ψυχή, τὸν ἔσω ἄνθρωπο· εἶνε λέπρα τῆς ψυχῆς.
Ὑπάρχουν πράγματι μερικὲς ὁμοιότητες μεταξὺ σωματικῆς λέπρας καὶ ἁμαρτίας. Σᾶς παρουσιάζω δύο – τρεῖς ἀπὸ αὐτές.
* * *
⃝ Πρώτη εἶνε ὁ βασανισμός. Ἡ λέπρα τοῦ σώματος ὀφείλεται σ᾽ ἕνα ἀόρατο μικρόβιο, ποὺ εἰσχωρεῖ στὸ αἷμα καὶ ἀλλοιώνει τὸ δέρμα· τὸ γεμίζει ἄσπρα σπυράκια, δημιουργεῖ λέπια, καὶ κάνει νὰ σαπίζουν οἱ σάρκες. Ὁ ἄνθρωπος, σὰ νά ᾿χῃ πέσει μέσα σὲ τσουκνίδες, αἰσθάνεται κνησμό, θέλει σενεχῶς νὰ ξύνεται. Βασανίζεται μέρα καὶ νύχτα ὅπως ὁ Ἰώβ, ποὺ καθόταν πάνω σ᾽ ἕνα σωρὸ ἀπὸ κοπριά, κρατοῦσε ἕνα κεραμίδι καὶ ξυνόταν διαρκῶς (βλ. Ἰὼβ 2,8). Πάνω στὸ ξύσιμο αὐτὸ πέφτουν λέπια καὶ σαπισμένα κομμάτια τοῦ δέρματος. Κι ὁ πιὸ ὡραῖος ἄντρας κ᾽ ἡ πιὸ ὡραία γυναίκα γίνονται ἄσχημοι.
Βασανίζει λοιπὸν ἡ λέπρα, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο βασανίζει ἡ ἁμαρτία. Τὴ νύχτα ὅλοι κοιμοῦνται· τ᾽ ἀθῷα παιδάκια στὶς κούνιες, τὰ πουλιὰ στὰ κλαδιά, κι αὐτὰ τὰ θηρία ἀκόμα στὶς φωλιές τους. Ποιοί δὲν κοιμοῦνται; οἱ μεγάλοι ἁμαρτωλοί. Ὁ φιλάργυρος καὶ πλεονέκτης σκέπτεται πῶς ν᾽ αὐξήσῃ τὰ κέρδη του, ὁ φιλόδοξος πῶς ν᾽ ἀναρριχηθῇ σὲ πολιτικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ ἀξιώματα, ὁ ἀκόλαστος πῶς νὰ κατορθώσῃ νὰ κατακτήσῃ τὸ ἀντικείμενο τοῦ αἰσχροῦ ἔρωτός του, ὁ φθονερὸς καὶ ἐκδικητικὸς πῶς θὰ βρῇ τρόπο νὰ ἐξοντώσῃ τὸν ἀντίπαλό του… Ὦ νύχτες πλεονεξίας, φιλοδοξίας, ἀκολασίας, ἐκδικήσεως, ἐγκλημάτων καὶ κραιπάλης! ἐλᾶτε νὰ διηγηθῆτε καὶ νὰ βεβαιώσετε ὅτι, ἐνῷ ὁ ἀθῷος κοιμᾶται, οἱ ἁμαρτωλοὶ δὲν κοιμοῦνται, ἀλλὰ βασανίζονται ἀπὸ τὸν κνησμὸ τῆς ἁμαρτίας – λέπρας.
⃝ Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἄλλη ὁμοιότης· εἶνε ἡ μεταδοτικότης. Ἡ λέπρα ἀνήκει στὴν κατηγορία τῶν ἀσθενειῶν ποὺ μεταδίδονται. Ἄλλες φοβερὲς ἀσθένειες, ὅπως π.χ. ὁ καρκίνος, δὲν μεταδίδονται· αὐτὴ μεταδίδεται πιὸ πολὺ κι ἀπὸ τὴ φθίσι. Θυμᾶμαι ἀπὸ τὴν ἐργασία μου στὴν ἐπαρχία, ὅτι κάποιο ὀρεινὸ χωριὸ στὴν Ἀκαρνανία εἶχε μεταβληθῆ σὲ λεπροκομεῖο· καὶ ἡ μόλυνσι εἶχε ἀρχίσει ἀπὸ ἕνα ἄτομο, ποὺ προσεβλήθη ἀρχικά, καὶ αὐτὸ μετέδωσε τὴ νόσο καὶ σὲ ὅλους τοὺς ἄλλους. Γι᾿ αὐτὸ ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἀπομόνωναν τοὺς λεπροὺς σὲ ἔρημα μέρη ἢ ξερονήσια, ἢ τοὺς ὑποχρέωναν νὰ ἔχουν στὸ λαιμὸ κουδούνια, ὥστε νὰ εἰδοποιοῦνται οἱ ἄλλοι καὶ νὰ φεύγουν μακριά.
Ἀλλ᾽ ἐὰν ἡ λέπρα εἶνε μεταδοτική, ἡ ἁμαρτία δὲν πάει πίσω. Ἡ εὐκολία καὶ ἡ ταχύτητα ποὺ διαδίδονται ἀνέκαθεν οἱ διάφορες ἁμαρτωλὲς ἐπινοήσεις δείχνουν, ὅτι ἡ λέπρα τῆς ψυχῆς εἶνε περισσότερο μεταδοτική. Κι αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται περισσότερο σήμερα, ποὺ τὰ μέσα ἐπικοινωνίας καὶ ἐνημερώσεως ἔχουν τελειοποιηθῆ. Θέλετε παραδείγματα; Ποιός ἔχει τὴ δύναμι ν᾽ ἀντισταθῇ στοὺς νέους τρόπους διασκεδάσεως; Ἡ μόδα λανσάρει διαρκῶς νέες μορφὲς στὸ ντύσιμο καὶ τὸ χτένισμα, καὶ ὅλοι πειθαρχοῦν. Σατανικὲς μέθοδοι, ὅπως ἡ ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας καὶ οἱ ἐκτρώσεις, προπαγανδίζονται καὶ κατακτοῦν ἔδαφος κάθημερινῶς, καὶ ἐλάχιστες οἰκογένειες μένουν ἀμόλυντες ἀπὸ τὰ μιάσματα αὐτά.
⃝ Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἕνα τρίτο σημεῖο συγκρίσεως, κι αὐτὸ εἶνε τραγικό· εἶνε ἡ συναίσθησι τῆς ἀκαθαρσίας. Οἱ δέκα λεπροί, τοὺς ὁποίους θεράπευσε ὁ Κύριος, εἶχαν ἐπίγνωσι τῆς καταστάσεώς τους. Κανένας ἀπ᾿ αὐτοὺς δὲν ἔλεγε, Ἐγὼ εἶμαι καθαρός, εἶμαι μιὰ χαρά. Εἶχαν συναίσθησι τῆς ἀκαθαρσίας τους καὶ πόνο στὴν καρδιά. Γι᾿ αὐτό, μόλις εἶδαν τὸ Χριστό, ἀπὸ μακριὰ «ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς» (Λουκ. 17,12). Κι ὁ Χριστός, ποὺ ἄκουσε τὴ φωνή τους, τοὺς θεράπευσε.
Τὸ αἴσθημα τῆς ἀκαθαρσίας, σὲ πολὺ μεγαλύτερο βαθμό, συνοδεύει τὴν διάπραξι τῆς ἁμαρτίας, κάθε ἁμαρτίας καὶ ἰδιαιτέρως τῶν σαρκικῶν. Γι᾽ αὐτὸ στὸ τελετουργικὸ πολλῶν θρησκειῶν, ὅπως καὶ τῆς ἰουδαϊκῆς, βλέπει κανεὶς νὰ θεσπίζωνται διάφορες πλύσεις, βαπτισμοὶ καὶ καθαρμοί. Ἀλλὰ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο διδάσκει, ὅτι ἡ ἁμαρτία «κοινοῖ», δηλαδὴ μολύνει, καὶ γι᾽ αὐτὸ ὁ Κύριος εἶπε· «Ἐκ τῆς καρδίας ἐξέρχονται διαλογισμοὶ πονηροί, φόνοι, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι. ταῦτά ἐστι τὰ κοινοῦντα τὸν ἄνθρωπον» (Ματθ. 15,19-20). Αὐτὰ στὸν φυσιολογικὸ ἄνθρωπο. Ὁ πεπωρωμένος ὅμως, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν ἐπανάληψι τῆς ἁμαρτίας ἐθίζεται σ᾽ αὐτήν, χάνει τὴ συναίσθησι καί, ἐνῷ κολυμπάει στὴ λάσπη, αὐτὸς νομίζει ὅτι δροσίζεται! Καὶ ἐδῶ εἶνε τὸ τραγικό. Γιὰ νὰ μετανοήσῃ καὶ νὰ καθαριστῇ, πρέπει προηγουμένως νὰ συναισθανθῇ τὴν ἀθλιότητά του, νὰ ἀνησυχήσῃ, νὰ ἀναγνωρίσῃ τὴν ἀσθένειά του, νὰ πονέσῃ καὶ νὰ κλάψῃ γι᾽ αὐτήν, ὥστε νὰ ζητήσῃ τὴ θεραπεία.
* * *
Ἀδελφοί μου, ἐδῶ ἀκριβῶς εἶνε τὸ μυστήριο. Ἐμεῖς συχνά, ἐνῷ εἴμαστε «λεπροί», τί λέμε· «Εἶμαι καθαρός· μακάρι νὰ ἦταν κ᾽ οἱ ἄλλοι σὰν ἐμένα». Σὰν τὸ φαρισαῖο, ποὺ πίστευε πὼς εἶνε καθαρός (βλ. Λουκ. 18,11-12). Μοιάζουμε μὲ τὴ μοιχαλίδα ἐκείνη πού, ἐνῷ συλλαμβάνεται ἐπ᾽ αὐτοφώρῳ, αὐτὴ νίπτει τὰς χεῖρας καὶ διατείνεται ὅτι εἶνε ἄμεμπτη. Φθάσαμε σὲ τέτοιο σημεῖο ἀναισθησίας, ὥστε ὄχι μόνο δὲ νιώθουμε συστολὴ γιὰ τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα γι᾽ αὐτὴν κ᾽ ἔχουμε τὴν ἀξίωσι νὰ μᾶς τιμοῦν γιὰ τὰ «κατορθώματά» μας. Διότι τρία στάδια διαφθορᾶς ὑπάρχουν· στὸ πρῶτο ἡ ἁμαρτία γίνεται κρυφά, στὸ δεύτερο παίρνει θάρρος, βγαίνει στὸ δρόμο καὶ χορεύει ἀδιάντροπα, καὶ στὸ τρίτο χειροκροτεῖται καὶ στεφανώνεται. Διαβάστε τὴν Ἀποκάλυψι, ποὺ λέει ὅτι τὰ κέρατα τοῦ δράκοντος θά ᾽νε στεφανωμένα (Ἀπ. 12,3· 13,1). Ὅταν φτάσουμε ἐκεῖ, «τότε ἥξει τὸ τέλος» (Ματθ. 24,14) τοῦ κόσμου.
Γιὰ νὰ μετανοήσουμε, ἀδέρφια μου, πρέπει νὰ νιώσωμε κ᾽ ἐμεῖς σὰν τοὺς λεπροὺς τὸ μεγάλο κακὸ ποὺ ἔχουμε στὴν καρδιά, νὰ αἰσθανθοῦμε πόνο καὶ νὰ φωνάξουμε· Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν μας. Καὶ ὅπως ὁ Κύριος τότε εἶπε στοὺς λεπροὺς «Πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι» (Λουκ. 17,14), ἔτσι καὶ σ᾽ ἐμᾶς ἡ μετάνοια ὡς μυστήριο πρέπει νὰ γίνῃ ἐνώπιον τοῦ ἐντεταλμένου προσώπου ποὺ ὥρισε ὁ Κύριος, ἐνώπιον τοῦ ἱερέως – πνευματικοῦ.
Ἂς δώσουμε ἐνώπιον Κυρίου τὸ λόγο τῆς τιμῆς μας, ὅτι θὰ ἀγωνιστοῦμε ἀποφασιστικὰ κατὰ τῆς ἁμαρτίας. Τότε θ᾽ ἀνατείλουν ἡμέρες χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως, καὶ τότε θὰ ποῦμε «Αὕτη ἡ ἡμέρα, ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος· ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ» (Ψαλμ. 117, 24).
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος.