Μετάφραση τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς
Ἀδελφοί, εἶναι ἀδιαμφισβήτητο ὅτι τό κατώτερο εὐλογεῖται ἀπό τό ἀνώτερο. Καί
στή μέν περίπτωση τῶν ἱερέων τῆς φυλῆς τοῦ Λευΐ παίρνουν ὑποχρεωτικά τό ἕνα
δέκατο τῶν ὑπαρχόντων ἄνθρωποι πού πεθαίνουν, ἐνῶ στήν περίπτωση τοῦ Μελ-
χισεδέκ τό δέκατο τό πῆρε ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος, σύμφωνα μέ τή διαβεβαίωση τῆς
Γραφῆς, ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ. Μέ ἄλλα λόγια δηλαδή, χάρη στόν Ἀβραάμ, τό δέκα-
το τῶν ὑπαρχόντων τό πλήρωσε καί ὁ Λευΐ, ὁ ὁποῖος εἰσπράττει ὑποχρεωτικά τό
δέκατο ἀπό ὅλους τούς ἀπογόνους τοῦ Ἀβραάμ, δεδομένου ὅτι ἦταν ἀκόμη στήν
ὀσφύ (ὅπου τό ἀνδρικό σπέρμα) τοῦ πατέρα του Ἀβραάμ, ὅταν τόν συνάντησε ὁ
Μελχισεδέκ. Ἐάν λοιπόν ἦταν δυνατή ἡ σωτηρία μέσῳ τῆς λευιτικῆς ἱερωσύνης –
γιατί στή βάση αὐτῆς τῆς ἱερωσύνης ἔγινε ὁ νόμος γιά τόν λαό–, γιατί ἦταν
ἀνάγκη νά ἐμφανιστεῖ καί ἄλλος ἱερέας, πού νά λέγεται «κατά τήν τάξη Μελχι-
σεδέκ», καί ὄχι κατά τήν τάξη Ἀαρών; Γιατί, ἄν ἀλλάξει ἡ ἱερωσύνη, κατ᾿ ἀνάγκην
ἀλλάζει καί ὁ νόμος. Γιατί ἐκεῖνος, γιά τόν ὁποῖο λέγονται αὐτά, ἀνῆκε σέ ἄλλη
φυλή, ἀπό τήν ὁποία κανείς δέν ὑπηρέτησε στό θυσιαστήριο. Εἶναι αὐταπόδεικτο
ὅτι ὁ Κύριός μας (Ἰησοῦς) προῆλθε ἀπό τή φυλή τοῦ Ἰούδα, στήν ὁποία φυλή ὁ
Μωυσῆς δέν ἔδωσε καμία ἐντολή γιά τήν ἱερωσύνη. Καί ἡ ἀντικατάσταση τῆς ἱε-
ρωσύνης καί τοῦ νόμου εἶναι ἀκόμα περισσότερο φανερή, ἐφόσον ὁ ἄλλος ἱερέας
πού ἐμφανίζεται μοιάζει μέ τόν Μελχισεδέκ, καί ὁ ὁποῖος δέν ἔγινε ἱερέας σύμφω-
να μέ τή φυσική διαδοχή, ὅπως ὅριζε ὁ νόμος, ἀλλά σύμφωνα μέ τή δύναμη τῆς
ἀτελείωτης ζωῆς του. Τό διακηρύσσει, ἄλλωστε, καί ἡ Γραφή, ὅτι: «Ἐσύ εἶσαι
ἱερέας αἰώνιος κατά τήν τάξη Μελχισεδέκ».
(Ἀπό τή νέα ἔκδοση: Ἡ Καινή Διαθήκη, τό πρωτότυπο κείμενο μέ νεοελληνική ἀπόδοση
τοῦ ὁμοτ. καθηγ. Χρ. Βούλγαρη, ἔκδ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ)

Η ΑΡΧΙΕΡΩΣΥΝΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ἀπό τήν πρός Ἑβραίους Ἐπιστολή προέρχεται τό σημερινό ἀποστολικό
ἀνάγνωσμα. Ἐδῶ περιγράφεται ἡ πληρότητα τῆς ἀρχιερωσύνης τοῦ Κυ-
ρίου, πού ἀντιδιαστέλλεται πρός τήν ἰουδαϊκή ἀρχιερωσύνη. Ἐκείνη
ἦταν ἀτελής καί λειτουργοῦσε ὡς χειραγωγός τοῦ λαοῦ πρός τόν Μεσ-
σία. Προτύπωνε τήν ἀρχιερωσύνη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία εἶναι τέλεια καί
λυτρωτική. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι
κατά πάντα τέλειος, γι’ αὐτό κάθισε στά δεξιά τῆς μεγαλοσύνης τοῦ
θρόνου τοῦ Θεοῦ καί ὑπηρετεῖ τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, τά ὁποῖα ἔστησε ὁ
Ἴδιος καί ὄχι ἄνθρωπος.
Ἀποστολική διαδοχή
Ὁ Χριστός παρέδωσε τήν Ἀρχιερωσύνη Του στούς Ἀποστόλους κι
ἐκεῖνοι στούς διαδόχους τους Κληρικούς, σχηματίζοντας τήν ἀδιάσπα-
στη ἁλυσίδα τῆς Ἀποστολικῆς διαδοχῆς, πού συνιστᾶ καί τό κριτήριο
τῆς κανονικότητας τῶν Κληρικῶν ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ὁ Χριστός γνώριζε
ὅτι, παραδίδοντας τό χάρισμα τῆς Ἀρχιερωσύνης καί τῆς Ἱερωσύνης
στούς ἀνθρώπους, τό παρέδιδε σέ πρόσωπα ἀδύναμα καί ἀτελή, μέ ρο-
πή πρός τήν ἁμαρτία. Τοῦτο, ὅμως, ἐπ’ οὐδενί ναρκοθέτησε καί ὑπονό-
μευσε τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμο, καθότι τίς ἀτέλειες καί τίς
ἀδυναμίες τῶν ἀνθρώπων καλύπτουν πάντοτε καί συμπληρώνουν τό
ἔλεος καί οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ. Παρά ταῦτα, οἱ ἐκκλησιαστικοί λει-
τουργοί ὀφείλουν νά κοπιάζουν καί νά ἀναλίσκονται, προκειμένου νά
μορφοποιοῦν μέσα τους τά χαρακτηριστικά τῆς Ἀρχιερωσύνης τοῦ Χρι-
στοῦ.
Σύζευξη ἁγιότητας καί συγχωρητικότητας
Τό πρῶτο χαρακτηριστικό εἶναι ἡ ἁγιότητα. Εἶναι μία δυναμική προο-
πτική, γιά τήν ὁποία εἶναι πλασμένος ὁ κάθε Χριστιανός, πόσο μάλλον ὁ Κληρικός. Εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς πάλης μέ τόν ἔσω ἄνθρωπο, ἀλλά καί
μέ τίς δυνάμεις τοῦ κόσμου, πού ἀγωνίζονται νά παρασύρουν τούς
ἀνθρώπους ἔξω ἀπό τήν ἁγιαστική καί σωτηριώδη μάνδρα τῆς Ἐκκλη-
σίας. Ὁ Κληρικός, γιά νά γίνεται πηγή ἁγιασμοῦ γιά τόν λαό, ὀφείλει
πρῶτα νά ἁγιάζεται ὁ ἴδιος, νά εἶναι «ἐπιστολή Χριστοῦ γραμμένη ὄχι μέ
μελάνι, ἀλλά μέ τό πνεῦμα τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 3,3).
Τό ἑπόμενο χαρακτηριστικό τοῦ Κληρικοῦ πρέπει νά εἶναι ἡ ἀκακία
τοῦ Κυρίου. Ὁ Κληρικός ὀφείλει νά μή σκέπτεται ποτέ τό κακό, γιατί μό-
νον ἔτσι θά ἐνεργεῖ τό καλό. Ὀφείλει νά ἀπορρίπτει λογισμούς ἀρνητι-
κούς, γιά πρόσωπα καί γεγονότα, πού θά σκληρύνουν τόν χαρακτήρα
του καί θά προκαλέσουν μέσα του τάσεις μίσους, κατάκρισης ἤ ἐκδικη-
τικότητας. Ἔτσι, θά γίνεται πάντοτε φορέας εἰρήνης καί συμφιλίωσης.
Θά γίνεται μιμητής τῶν Ἁγίων, πού λειτουργοῦν διαρκῶς μέ γνώμονα
τήν ἀγάπη, τήν ἀνεκτικότητα, τήν ὑπομονή καί τή συγχωρητικότητα,
ἔστω κι ἄν ἀδικοῦνται καί συκοφαντοῦνται.
Ἀπομάκρυνση ἀπό τήν ἁμαρτία
Τό τρίτο χαρακτηριστικό τῶν Κληρικῶν πρέπει νά εἶναι ἡ ἀποφυγή
τῆς ἁμαρτίας. Γνωρίζουμε ὅτι καί οἱ Κληρικοί δέν μποροῦν ν’ ἀποφύ-
γουν τίς πτώσεις καί τίς ἁμαρτίες πρός τίς ὁποῖες ρέπουν ὅλοι ο ἄνθρωποι. Τό ζητούμενο, ὅμως, εἶναι ὁ ἀγώνας κατά τῆς ἁμαρτίας, ὥστε
αὐτή νά μήν παγιωθεῖ, ἀλλά νά ἐκριζωθεῖ ἀπό τήν ψυχή. Αὐτός ὁ ἀγώ-
νας, πού ἰσχύει γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, γίνεται μέ τό ἔλεος καί τήν
ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ καί μόνο μέσα στό Μυστήριο τῆς Μετανοίας καί
ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. Αὐτό εἶναι τό καθαρτήριο πῦρ, πού μπορεῖ νά
ἀνανεώσει τίς πνευματικές δυνάμεις, νά χαριτώσει τόν Κληρικό καί νά
τόν καταστήσει ἱκανό νά συνεχίζει τό ἔργο τῆς διαποίμανσης τοῦ λαοῦ
τοῦ Θεοῦ.
Τά ὡς ἄνω χαρακτηριστικά, πού ὀφείλουν νά διακρίνουν τούς ποιμέ-
νες τῆς Ἐκκλησίας, ὅσο κι ἄν φαντάζουν αὐτονόητα, χρήζουν ἀγῶνος
διαρκοῦς καί ἐπίπονου, γιά νά γίνουν πραγματικότητα. Χρειάζονται τή
βοήθεια καί τήν ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ, πρός τόν Ὁποῖο πρέπει νά εἶναι
διαρκῶς στραμμένος ὁ Κληρικός. Χρειάζονται, ὅμως καί τή δική σας
ἀγάπη, ἀνοχή καί, κυρίως, προσευχή. Εἶναι ἀλήθεια, πώς οἱ ἀπαιτήσεις σας ἀπό τούς Ποιμένες σας εἶναι πολλές· καί δικαίως. Μήν ξεχνᾶτε,
ὅμως, ὅτι, ὅπως ἐσεῖς ἔχετε ἀνάγκη ἀπό τίς προσευχές τους, ἔτσι κι
ἐκεῖνοι ἔχουν ἀνάγκη ἀπό τίς δικές σας προσευχές, σέ μεγαλύτερο, μά-
λιστα, βαθμό. Προσευχηθεῖτε, λοιπόν, γιά τόν Ἐπίσκοπο καί τούς Κληρι-
κούς σας, ὅπως Κύριος ὁ Θεός τούς διαφυλάττει ἀκέραιους κατά πάντα,
προκειμένου νά ἐργάζονται ἐπαξίως τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ γιά τή σωτη-
ρία τῶν ἀνθρώπων. Ἀμήν!
Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΚΥΡΙΑΚΗ H ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ 2 Φεβρ. 2025 –ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
Λουκ.β’ 23-40.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

22Όταν, επίσης, συμπληρώθηκαν οι μέρες για τον καθαρισμό τους – σύμφωνα με το μωσαϊκό νόμο – τον πήγαν στα Iεροσόλυμα για να τον αφιερώσουν στον Kύριο, 23(όπως είναι γραμμένο στο νόμο του Kυρίου, ότι  «κάθε αρσενικό που πρωτοανοίγει μήτρα, άγιο θα θεωρηθεί για τον Kύριο») 24και για να προσφέρουν θυσία ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δύο νεογέννητα περιστέρια όπως απαιτεί ο νόμος του Kυρίου.   25Eκείνη ακριβώς την εποχή υπήρχε στα Iεροσόλυμα ένας άνθρωπος που λεγόταν Συμεών. Kι ο άνθρωπος αυτός ήταν δίκαιος και ευσεβής, που προσδοκούσε την παρηγοριά του Iσραήλ και το Πνεύμα το άγιο ήταν επάνω του. 26Σ’αυτόν, λοιπόν, είχε αποκαλυφθεί από το άγιο Πνεύμα ότι δε θα πεθάνει πριν δει τον Xριστό του Kυρίου. 27Έτσι, με την καθοδήγηση του Πνεύματος, ήρθε στο ναό, και μόλις οι γονείς έφεραν μέσα το παιδάκι, τον Iησού, για να κάνουν γι’αυτόν ό,τι συνηθίζεται σύμφωνα με το νόμο, 28το πήρε στην αγκαλιά του και δοξολόγησε το Θεό και είπε: 29 «Tώρα πια αξιώνεις το δούλο σου, Kύριε, να πεθάνει ειρηνικά, σύμφωνα με την υπόσχεσή σου. 30Γιατί τα μάτια μου είδαν το μέσο της σωτηρίας σου 31που ετοίμασες κατάντικρυ όλων των λαών. 32Φως που θ’αποτελέσει αποκάλυψη για τα έθνη και δόξα για το λαό σου τον Iσραήλ».   33Kι απορούσαν ο Iωσήφ και η μητέρα του παιδιού γι’αυτά που λέγονταν γι’αυτό. 34Aκόμα, ο Συμεών τους ευλόγησε και είπε στη Mαριάμ, τη μητέρα του παιδιού:  «Nα! Aυτός είναι προορισμένος να γίνει η αιτία για την πτώση ή την ανόρθωση πολλών στο Iσραήλ και σημείο αντιλεγόμενο. 35Mάλιστα, ακόμα και τη δική σου προσωπικά την ψυχή ρομφαία θα τη διαπεράσει, έτσι που ν’αποκαλυφτούν οι διαλογισμοί πολλών καρδιών».   36Yπήρχε επίσης η προφήτισσα ʼννα, κόρη του Φανουήλ, από τη φυλή του Aσήρ. Aυτή ήταν γριά, πολύ περασμένης ηλικίας, που είχε ζήσει εφτά χρόνια με τον άντρα της από την ημέρα του γάμου της. 37Kαι τώρα, χήρα πια, περίπου ογδόντα τεσσάρων χρόνων, δεν απομακρυνόταν από το ναό, όπου λάτρευε το Θεό νύχτα και μέρα με νηστείες και προσευχές. 38Tην ώρα εκείνη, λοιπόν, παρουσιάστηκε κι αυτή κι ευχαριστούσε τον Kύριο και μιλούσε γι’αυτόν σε όλους εκείνους που πρόσμεναν λύτρωση στα Iεροσόλυμα.   39Kι όταν τέλειωσαν όλα εκείνα που ήταν καθορισμένα να κάνουν σύμφωνα με το νόμο του Kυρίου, επέστρεψαν στην πόλη τους τη Nαζαρέτ στη Γαλιλαία.40Στο μεταξύ, το παιδί μεγάλωνε και δυνάμωνε στο πνεύμα και γέμιζε με σοφία, ενώ το κάλυπτε η χάρη του Θεού.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Χαῖρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἠμῶν, φωτίζων τοὺς ἐν σκότει. Εὐφραίνου καὶ σὺ Πρεσβῦτα δίκαιε, δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις τὸν ἐλευθερωτὴν τῶν ψυχῶν ἠμῶν, χαριζόμενον ἠμὶν καὶ τὴν Ἀνάστασιν./galilea.gr/event/.