Μετάφραση τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς
Ἀδελφοί, γιατί, ὅταν ὁ Θεός ἔδωσε τήν ὑπόσχεση στόν Ἀβραάμ, ἐπειδή δέν εἶχε
κάποιον ἀνώτερό του, στόν ὁποῖο νά ὁρκιστεῖ, ὁρκίστηκε στόν ἑαυτό του, καί εἶπε:
«Σέ διαβεβαιῶ ὅτι θά σέ εὐλογήσω πλουσιοπάροχα καί θά σοῦ δώσω πλῆθος ἀπο-
γόνων»· καί ἔτσι, ἀφοῦ ἔδειξε μακροθυμία, (ὁ Ἀβραάμ) κέρδισε τήν ὑπόσχεση τοῦ
Θεοῦ. Γιατί οἱ μέν ἄνθρωποι ὁρκίζονται σέ κάποιον ἀνώτερο, καί ὁ ὅρκος θέτει τέρμα
σέ κάθε ἀμφισβήτησή τους καί ἐπικυρώνει τή διαβεβαίωση· ἐνῶ ὁ Θεός, ἐπειδή ἤθελε
νά δείξει στούς κληρονόμους τῆς ὑποσχέσεώς του μέ μεγαλύτερη ἔμφαση ὅτι ἦταν
ἀμετάκλητη ἡ ἀπόφασή του, τήν ἐγγυήθηκε μέ ὅρκο, ὥστε μέ δύο ἀμετάκλητα πράγ-
ματα (τήν ὑπόσχεση καί τόν ὅρκο), μέ τά ὁποῖα εἶναι ἀδύνατο νά πεῖ ψέματα ὁ Θεός,
νά ἔχουμε ἰσχυρή ἐνθάρρυνση, ὅσοι καταφεύγουμε σ᾿ αὐτόν μέ πίστη, ὅτι θά διατη-
ρήσουμε σθεναρά τήν ἐλπίδα (γιά τή μέλλουσα ζωή)· τήν ὁποία (ἐλπίδα) ἔχουμε ὡς
ἀσφαλή καί βέβαιη ἄγκυρα τῆς ψυχῆς μας καί ἡ ὁποία εἰσέρχεται στό ἐσώτερο τοῦ
καταπετάσματος ὅπου πρίν ἀπό ἐμᾶς καί γιά χάρη μας εἰσῆλθε ὁ Ἰησοῦς, ὁ ὁποῖος
(κατά τήν ἐπίγεια ζωή του) ἀποδείχθηκε ἀρχιερεύς «αἰώνιος κατά τήν τάξη Μελχι-
σεδέκ».
(Ἀπό τή νέα ἔκδοση: Ἡ Καινή Διαθήκη, τό πρωτότυπο κείμενο μέ νεοελληνική ἀπόδοση
τοῦ ὁμοτ. καθηγ. Χρ. Βούλγαρη, ἔκδ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ).

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΡΚΟΥ
Τό ζήτημα τοῦ ὅρκου ἀπασχολεῖ συχνά τή συνείδηση τῶν χριστιανῶν
πού ἔρχονται σέ δύσκολη θέση, ὅταν καλοῦνται νά ὁρκιστοῦν, στό πλαί-
σιο τῆς δικαστικῆς, ὑπηρεσιακῆς, ἀκαδημαϊκῆς ἤ ἄλλης παράδοσης. Αὐ-
τό τό ζήτημα τίθεται στό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, πού ἀναφέ-
ρεται στόν ὅρκο πού ἔδωσε ὁ Θεός στόν ἑαυτό του, προκειμένου νά πει-
στεῖ ὁ Ἀβραάμ, γιά τίς θεϊκές ἐπαγγελίες καί ὑποσχέσεις.
Ὁ ὅρκος στήν Ἁγία Γραφή
Ὁ ὅρκος στήν Παλαιά Διαθήκη ἦταν συνηθισμένη ὑπόθεση. Ὁ κό-
σμος δέν εἶχε δεχθεῖ ἀκόμα τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ζοῦσε στό
πλαίσιο τοῦ Νόμου. Γι’ αὐτό, κυριαρχοῦσε ἡ δυσπιστία στίς σχέσεις τῶν
ἀνθρώπων, συχνά ὅμως καί ἔναντι τοῦ Θεοῦ, ὁπότε ὁ ὅρκος προβαλλό-
ταν ὡς ὁ μόνος ἀσφαλής τρόπος γιά τήν ὑπέρβασή της.
Τά πράγματα, ὅμως, ἀλλάζουν ἄρδην στήν Καινή Διαθήκη, ὅπου ὁ Κύ-
ριος προσωποποιεῖ ὅλες τίς ἐπαγγελίες καί ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ πρός
τόν λαό του, ὁπότε ὁ ὅρκος καθίσταται περιττός. Μάλιστα, στηλιτεύεται
ἔντονα ἀπό τόν Κύριο καί τίθεται ἐκτός τοῦ πλαισίου τῆς ἐκκλησιαστικῆς
ἠθικῆς καί τῆς πνευματικῆς ζωῆς. «Ἐγώ σᾶς λέγω νά μήν ὁρκίζεσθε κα-
θόλου» καί «νά εἶναι ὁ λόγος σας ἕνα ξεκάθαρο ναί ἤ ἕνα ξεκάθαρο ὄχι».
Στήν ἴδια λογική καί ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος προτρέπει τούς χριστια-
νούς: «Πρό πάντων, ἀδελφοί μου, μήν ὁρκίζεσθε οὔτε στόν οὐρανό, οὔ-
τε στή γῆ, οὔτε σέ ὁτιδήποτε ἄλλο. Νά εἶναι τό ναί πού θά πεῖτε ναί καί
τό ὄχι νά εἶναι ὄχι, γιά νά μήν τεθεῖτε ὑπό τήν κρίση τοῦ Θεοῦ».
Ὁ ὅρκος κατά τούς Πατέρες
Τή διδασκαλία τοῦ Κυρίου περί τοῦ ὅρκου παραλαμβάνουν καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι τήν ἀναλύουν καί τήν αἰτιολογοῦν. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει ὅτι «ὁ ὅρκος εἶναι φοβερός καί ἐπιβλαβής, φάρμακο ὀλέθριο, δηλητήριο χαλεπό, βέλος σατανικό, ἰσχυρή παγίδα…
Εἶναι τό πιό φοβερό ἀπό ὅλα τά ἁμαρτήματα… καί αὐτοί πού φυλάττουν
τόν ὅρκο καί οἱ ἐπίορκοι τό ἴδιο θά κολαστοῦν».
Ὁ Μέγας Βασίλειος θεωρεῖ τόν ὅρκο θανατηφόρο γιά τήν ἐν Χριστῷ
ζωή: «Προξενεῖ τόν θάνατο στίς ἀνθρώπινες ψυχές, διότι αὐτός πού ὁρκί-
ζεται, πολλές φορές, προβαίνει στήν ἐπιορκία. Εἶναι ὅπλο ἀπάτης. Διά
τοῦτο, ἐπιβάλλεται ἡ διακοπή τοῦ ὅρκου καί ἡ ἐπινόηση ἄλλων τρόπων,
διά τῶν ὁποίων θά γίνονται πιστευτές οἱ καταθέσεις τῶν ἀνθρώπων».
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος συνιστᾶ τήν ἀποφυγή τοῦ ὅρκου,
τόν ὁποῖο χαρακτηρίζει «φρικτό», ἐνῶ ὁ συνώνυμός του Ἀρχιεπίσκοπος
Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς θεωρεῖ τόν ὅρκο ἔργο τοῦ πονη-
ροῦ: «Ἐμεῖς πού ἔχουμε διαταχθεῖ νά μήν ὁρκιζόμαστε οὔτε σέ τρίχα…
δέν φρίττουμε πού συχνά ἐπικαλούμαστε τήν ἀνώτατη κεφαλή τοῦ παν-
τός, τόν ἴδιο τόν Θεό καί τά ἅγια τοῦ Θεοῦ· ἀλλά τόσο, ἀλίμονο, προχώ-
ρησε ἡ φοβερή τόλμη, ὥστε καί τά ἴδια τά ἀπόρρητα σύμβολα τοῦ σω-
τηρίου πάθους, τό Θεῖο αἷμα… νά τά τοποθετοῦμε πάνω σέ χαρτί σάν
μελάνι, ἐπιβεβαιώνοντας τούς ὅρκους, τούς ὁποίους ὁ ἀληθινός δεσπότης χαρακτήρισε ὅλους ἔργο τοῦ πονηροῦ καί ἔτσι, ἀλίμονο, καθι-
στοῦμε συνεργό τοῦ πονηροῦ αὐτόν πού κατέλυσε τό κράτος ἐκείνου».
Ἀποφυγή τοῦ ὅρκου
Ἀπό τά παραπάνω, γίνεται σαφές ὅτι ὁ ὅρκος ἀντιβαίνει στό θέλημα
τοῦ Θεοῦ καί πρέπει νά ἀποφεύγεται ἀπό τούς χριστιανούς. Δυστυχῶς,
ὅμως, παρατηρεῖται, στίς μέρες μας, εὐκολία καί ἐπιπολαιότητα στή χρή-
ση του. Πολλοί χριστιανοί καταφεύγουν στόν ὅρκο, καί μάλιστα ψευδῶς,
χωρίς ν’ ἀντιλαμβάνονται τό μέγεθος τῆς πτώσης τους. Ἔτσι, παρά τό γε-
γονός ὅτι μποροῦν νά βιώσουν τή xάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν κοινωνία τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος, μέσα στήν Ἐκκλησία, ἐντούτοις ἐπιλέγουν τήν Ἰουδαϊ-
κή λογική, ἐπιδεικνύοντας σαφές ἔλλειμμα ἀγάπης πρός τούς ἀνθρώπους
καί ὑποκριτική πίστη πρός τόν Θεό.
Ἡ ἀλήθεια μπορεῖ νά ἔχει κόστος. Τελικά, ὅμως, δικαιώνει καί τιμᾶ
ἐκεῖνον πού τήν ἐπιλέγει, γιατί εἶναι μίμηση καί οἰκείωση τοῦ ἴδιου τοῦ
Χριστοῦ. Ὁ Κύριος ἔστειλε τό μήνυμα πού πρέπει νά ἑδραιώνει ὅλους
ὅσοι εἴμαστε παιδιά του, στήν ἐπιλογή τῆς ἀλήθειας: «Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός
καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή».
Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ.

Η θεραπεία του δαιμονισμένου παιδιού.Ευαγγελική περικοπή για την Κυριακή Δ’ Νηστειών, 30/03/2025 Μάρκ. θ΄ 17 – 31.

17 καὶ ἀποκριθεὶς εἷς ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπε· διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον. 18 καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ρήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. 19 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν. 20 καὶ ἰδὼν αὐτὸν εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων. 21 καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν. 22 καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ᾿ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς. 23 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι. 24 καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. 25 ἰδὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐπισυντρέχει ὄχλος, ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ λέγων αὐτῷ· τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν. 26 καὶ κράξαν καὶ πολλὰ σπαράξαν αὐτὸν ἐξῆλθε, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ νεκρός, ὥστε πολλοὺς λέγειν ὅτι ἀπέθανεν. 27 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς κρατήσας αὐτὸν τῆς χειρὸς ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἀνέστη. 28 Καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτὸν κατ᾿ ἰδίαν, ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό. 29 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ.

30 Καὶ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες παρεπορεύοντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ· 31 ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.

Απόδοση στη Νέα Ελληνική

17 Τότε ένας μέσα από το πλήθος τού αποκρίθηκε: «Διδάσκαλε, έφερα σ’ εσένα το γιο μου, γιατί έχει μέσα του δαιμονικό πνεύμα που τον κάνει άλαλο. 18 Κάθε φορά που τον πιάνει, τον ρίχνει κάτω και τότε βγάζει αφρούς, τρίζει τα δόντια και μένει ξερός. Είπα στους μαθητές σου να διώξουν αυτό το πνεύμα, αλλά δεν μπόρεσαν». 19 «Άπιστη γενιά!» αποκρίθηκε ο Ιησούς. «Ως πότε θα είμαι μαζί σας; Πόσον καιρό ακόμη θα σας ανέχομαι; Φέρτε μου εδώ το παιδί». Εκείνοι του το έφεραν. 20 Μόλις το πνεύμα είδε τον Ιησού, αμέσως τάραξε το παιδί, κι εκείνο έπεσε καταγής και κυλιόταν βγάζοντας αφρούς. 21 «Πόσος καιρός είναι που του συμβαίνει αυτό;» ρώτησε ο Ιησούς τον πατέρα του παιδιού. Εκείνος απάντησε: «Από μικρό παιδί. 22 Πολλές φορές μάλιστα και στη φωτιά τον έριξε και στα νερά για να τον εξολοθρέψει. Αλλά αν μπορείς να κάνεις κάτι, σπλαχνίσου μας και βοήθησέ μας». 23 Ο Ιησούς του είπε τούτο: «Εάν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά γι’ αυτόν που πιστεύει». 24 Αμέσως τότε φώναξε δυνατά ο πατέρας του παιδιού και είπε με δάκρυα: «Πιστεύω, Κύριε! Αλλά βοήθησέ με, γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή». 25 Βλέποντας ο Ιησούς ότι συγκεντρώνεται κόσμος, πρόσταξε το δαιμονικό πνεύμα μ’ αυτά τα λόγια: «Άλαλο και κουφό πνεύμα, εγώ σε διατάζω: βγες απ’ αυτόν και μην ξαναμπείς πια μέσα του». 26 Βγήκε τότε το πνεύμα, αφού κραύγασε δυνατά και συντάραξε το παιδί. Εκείνο έμεινε αναίσθητο, έτσι που πολλοί έλεγαν ότι πέθανε.27 Ο Ιησούς όμως το έπιασε από το χέρι του, το σήκωσε, κι αυτό στάθηκε όρθιο. 28 Όταν μπήκε ο Ιησούς στο σπίτι, τον ρώτησαν οι μαθητές του ιδιαιτέρως: «Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να βγάλουμε αυτό το δαιμονικό πνεύμα;» 29 Κι εκείνος τους απάντησε: «Αυτό το δαιμονικό γένος δεν μπορεί κανείς να το βγάλει με τίποτε άλλο παρά μόνο με προσευχή και νηστεία».

30 Έφυγαν από κει και προχωρούσαν διασχίζοντας τη Γαλιλαία. Δεν ήθελε ο Ιησούς να μάθει κανείς ότι περνούσε από ‘κει, 31 γιατί δίδασκε τους μαθητές του και τους έλεγε: «Ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθεί σε χέρια ανθρώπων, που θα τον θανατώσουν. την τρίτη ημέρα όμως μετά το θάνατο του θ αναστηθεί.».agiamarinailision.