Μετάφραση τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς
Ἀδελφοί, Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· ἐπαναλαμβάνω, χαίρετε. Ἡ ἐπιείκειά σας νά ἐκ-
δηλώνεται πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ὁ Κύριος πλησιάζει. Γιά τίποτε νά μήν φρον-
τίζετε, ἀλλά σέ κάθε περίπτωση νά ἀναφέρετε τά αἰτήματά σας στόν Θεό μέ προσευχή
καί θερμή παράκληση. Καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, πού ξεπερνᾶ κάθε ἀνθρώπινο νοῦ, θά
διαφυλάξει τίς καρδιές σας καί τίς σκέψεις σας κοντά στόν Ἰησοῦ Χριστό. Τελικά, ἀδελ-
φοί, νά σκέφτεστε ὅσα εἶναι ἀληθινά, ὅσα εὐγενή, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα εἶναι ἀγα-
πητά, ὅσα ἔχουν καλό ὄνομα, κάθε ἀρετή καί κάθε ἔπαινο· νά ἐφαρμόζετε αὐτά πού
μάθατε καί παραλάβατε καί ἀκούσατε καί εἴδατε σ᾿ ἐμένα· καί ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος δίνει
τήν εἰρήνη, θά εἶναι μαζί σας.
(Ἀπό τή νέα ἔκδοση: Ἡ Καινή Διαθήκη, τό πρωτότυπο κείμενο μέ νεοελληνική ἀπόδοση
τοῦ ὁμοτ. καθηγ. Χρ. Βούλγαρη, ἔκδ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ).
Η ΧΑΡΑ ΚΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ἀπό τόν ἐπίλογο τῆς πρός Φιλιππησίους ἐπιστολῆς προέρχεται τό σημε-
ρινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ὁ Παῦλος ἀποχαιρετᾶ τούς χριστιανούς
τῶν Φιλίππων μέ εὐχές καί προτροπές, ὅπου κυριαρχοῦν ἡ βίωση τῆς
χαρᾶς καί ἡ ἀπόκτηση τῆς εἰρήνης τοῦ Θεοῦ. Πρόκειται γιά μέγιστα
πνευματικά κεφάλαια, τά ὁποῖα συνιστοῦν τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Εἶναι,
ὅμως καί μεγάλα ζητούμενα στήν ἐποχή μας, γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία
μας δέεται γιά τήν κατάκτησή τους σέ κάθε λατρευτική της εὐκαιρία.
Ἀναζήτηση τῆς χαρᾶς
Θά περίμενε κανείς ὅτι, σέ μιά ἐποχή εὐημερίας, πολιτισμοῦ, σπου-
δαίων ἐπιστημονικῶν κατακτήσεων καί τεχνολογικῶν ἐπιτευγμάτων, ἡ
χαρά θά κυριαρχοῦσε στήν ἀνθρώπινη ζωή. Ἀντ’ αὐτῆς, βλέπουμε πρό-
σωπα σκυθρωπά, μέ ζωγραφισμένη πάνω τους τήν ἀγωνία, τήν ἀνικανο-
ποίητη καί ἀκόρεστη ἐπιθυμία. Μή βιαστοῦμε νά ποῦμε ὅτι αὐτό ὀφείλε-
ται στά ὀξυμμένα προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας, ἐνδεχομένως. Αὐτό
συμβαίνει γιατί ὁ ἄνθρωπος σήμερα «ἀναζητεῖ τή χαρά σέ θολές πηγές,
σέ δρόμους πού δέν ὑπάρχει. Τήν ἀναζητεῖ στήν ἁμαρτία, στό ἄστατο
χρῆμα, στή φευγαλέα ἡδονή, στήν ἀπατηλή δόξα, στίς πρόσκαιρες ἀπο-
λαύσεις, στήν ἱκανοποίηση τοῦ κατώτερου ἑαυτοῦ του. Τήν κυνηγᾶ σέ
τρόπους καί μέσα, πού δημιουργοῦν μιά ψεύτικη χαρά, προσποιητή, τε-
χνητή, ἀνόητη, γελοία, ἀπατηλή, στιγμιαία, παροδική. Σέ μέσα ἁμαρτω-
λά πού φονεύουν τήν ἀληθινή χαρά καί τήν ἐξαφανίζουν».
Ἡ ἀληθινή χαρά, ὅμως, εἶναι ἡ ἐν Κυρίῳ χαρά, αὐτή πού βιώνει ὁ
ἄνθρωπος τῆς πίστεως καί τῆς ἐλπίδος στόν Θεό· ὁ ἄνθρωπος πού δέν
στηρίζει τά ὄνειρα καί τή ζωή του στή ματαιότητα τοῦ κόσμου, ἀλλά
ἀντλεῖ θάρρος καί δύναμη ἀπό τό κενό μνημεῖο· ὁ ἄνθρωπος πού καί πί-
σω ἀπό τά προβλήματα καί τίς δοκιμασίες τῆς ζωῆς, βλέπει τόν Χριστό ταπεινωμένο καί σταυρωμένο, ἀλλά καί ἔνδοξα ἀναστημένο. Ἡ χαρά
εἶναι ὑπόθεση ἐσωτερική, καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἐνεργεῖ
στούς ἀνθρώπους τῆς πίστης καί τῆς εὐσέβειας.
Ἡ εἰρήνη στήν ἐποχή μας
Θά περίμενε κανείς, ἐπίσης καί ἡ εἰρήνη νά εἶναι δεδομένη στήν ἐπο-
χή μας. Παρά τό γεγονός, ὅμως, ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα δέν βιώνει τήν τρα-
γωδία μιᾶς γενικευμένης πολεμικῆς σύγκρουσης, ἐντούτοις ἑστίες πο-
λέμου καί ἐμφυλίων σπαραγμῶν ταράζουν τήν προσποιητή γαλήνη τοῦ
σύγχρονου κόσμου. Τήν ἴδια στιγμή, οἱ κατά τόπους κοινωνίες βιώνουν
κλίμα φόβου καί τρόμου ἀπό τήν αὔξηση κρουσμάτων βίας καί τήν
ἔξαρση τῆς ἐγκληματικότητας. Αὐτά συμβαίνουν γιατί βγάλαμε ἀπό τή
ζωή μας τόν Θεό καί νομίζουμε ὅτι μέ τίς δικές μας δυνάμεις μποροῦμε
νά ἐγκαταστήσουμε γύρω μας καθεστώς εἰρήνης, πρίν τό ἐγκαθιδρύ-
σουμε μέσα μας· γιατί ἡ εἰρήνη εἶναι καί αὐτή ἐσωτερική ὑπόθεση, εἶναι
καρπός τῆς κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Πολύ χαρακτηριστικά ὁ ἅγιος Γουρίας ἐπισημαίνει: «Καμία πολιτική
σοφία, καμία ἀνθρώπινη πείρα, κανένα μέτρο πρόληψης δέν θά καταφέ-
ρει, χωρίς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, νά ἐξασφαλίσει καί νά σταθεροποιήσει
τήν εἰρήνη μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ μοναδι-
κός, σταθερός καί ἀσφαλής δρόμος γιά τήν προσωρινή καί αἰώνια εἰρή-
νη, πού τόσο ἐπιθυμητή εἶναι σέ ὅλους μας».
Ἡ εἰρήνη τῆς καρδιᾶς
Ἕνας μεγάλος Κινέζος φιλόσοφος εἶχε ἐντοπίσει τόν ἐσωτερικό χα-
ρακτήρα τῆς εἰρήνης, ἀπηχώντας, κατά φώτιση Θεοῦ, θά λέγαμε, τή σοφία τοῦ Εὐαγγελίου: «Γιά νά γίνει εἰρήνη στόν κόσμο», δίδασκε, «πρέπει
τά ἔθνη νά ζοῦν εἰρηνικά. Γιά νά γίνει εἰρήνη μεταξύ τῶν ἐθνῶν, οἱ πό-
λεις δέν πρέπει νά ξεσηκώνονται ἡ μία ἐναντίον τῆς ἄλλης. Γιά νά γίνει
εἰρήνη στίς πόλεις, οἱ γείτονες πρέπει νά καταλαβαίνουν ὁ ἕνας τόν
ἄλλον. Γιά νά γίνει εἰρήνη μεταξύ τῶν γειτόνων, πρέπει νά ὑπάρχει ἁρ-
μονία στά σπίτια τους. Γιά νά γίνει εἰρήνη στό σπίτι, πρέπει νά τή βρεῖτε
στήν ἴδια σας τήν καρδιά».
Τόσο ἡ χαρά, ὅσο καί ἡ εἰρήνη, δέν κατακτῶνται μέ εὐχολόγια, καλές
προθέσεις, πολιτικές ἀποφάσεις καί εἰρηνιστικές κινητοποιήσεις. Ὅλα
αὐτά ἔχουν ἀνθρώπινα κίνητρα, συχνά ἰδιοτελῆ καί ὕποπτα. Κτίζονται
μόνο μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέσα
στίς καρδιές καί ἐκχέονται στόν κόσμο, ὡς καρπός τῆς βίωσης τοῦ ἴδιου
τοῦ Θεοῦ.
Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.www.apostoliki-diakonia.gr.
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Ἰωάν. ιβ΄ 1-18) 13/4/2025
Μετάφραση τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς
Ἕξι ἡμέρες πρίν ἀπό τό Πάσχα ἦλθε ὁ Ἰησοῦς στή Βηθανία, ὅπου ἦταν ὁ Λάζα-
ρος πού εἶχε πεθάνει, τόν ὁποῖον ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν. Ἐκεῖ τοῦ παρέθεσαν
δεῖπνο, καί ἡ Μάρθα διακονοῦσε· ὁ Λάζαρος ἦταν ἕνας ἀπό τούς συνδαιτυμόνες
μαζί μέ αὐτόν. Τότε ἡ Μαρία, ἀφοῦ πῆρε μιά λίτρα μύρου γνησίου νάρδου, πού
ἦταν πανάκριβο, ἄλειψε τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ καί σκούπισε τά πόδια του μέ τά
μαλλιά της· τό σπίτι γέμισε μέ τή μυρωδιά τοῦ μύρου. Τότε λέγει ἕνας ἀπό τούς
μαθητές του, ὁ Ἰούδας, ὁ γιός τοῦ Σίμωνος, ὁ Ἰσκαριώτης, αὐτός πού ἔμελλε νά
τόν παραδώσει: Γιατί αὐτό τό μύρο δέν πωλήθηκε ἀντί τριακοσίων δηναρίων, τά
ὁποῖα νά δοθοῦν στούς φτωχούς; Αὐτό τό εἶπε ὄχι ἀπό ἐνδιαφέρον γιά τούς φτω-
χούς, ἀλλά ἐπειδή ἦταν κλέφτης καί διαχειριζόταν τό ταμεῖο καί ἀφαιροῦσε ἐκεῖνα
πού ἔβαζαν μέσα. Τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπε: Ἄφησέ την, τό φύλαξε γιά τήν ἡμέρα τοῦ
ἐνταφιασμοῦ μου. Γιατί τούς φτωχούς τούς ἔχετε πάντοτε μαζί σας, ἐνῶ ἐμένα δέν
μέ ἔχετε πάντοτε. Τότε πολύς ὄχλος ἀπό τούς Ἰουδαίους πληροφορήθηκε ὅτι
εἶναι ἐκεῖ, καί ἦλθαν ὄχι μόνο γιά τόν Ἰησοῦ, ἀλλά γιά νά δοῦν καί τόν Λάζαρο,
τόν ὁποῖον ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν. Ἀποφάσισαν οἱ ἀρχιερεῖς νά θανατώσουν καί τόν
Λάζαρο, ἐπειδή πολλοί ἀπό τούς Ἰουδαίους πήγαιναν γιά αὐτόν καί πίστευαν
στόν Ἰησοῦ. Τήν ἑπόμενη ἡμέρα, πολύς ὄχλος, πού εἶχε ἔλθει στήν ἑορτή, ὅταν
ἄκουσαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἔρχεται στά Ἱεροσόλυμα, πῆραν κλαδιά φοινίκων καί
βγῆκαν νά τόν προϋπαντήσουν, καί φώναζαν· «Ὡσαννά, νά εἶναι εὐλογημένος
ἐκεῖνος πού ἔρχεται στό ὄνομα τοῦ Κυρίου», ὁ βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ. Ὁ Ἰησοῦς,
ἀφοῦ βρῆκε ἕναν μικρό ὄνο, κάθισε ἐπάνω του, ὅπως λέγει ἡ Γραφή: «Μή
φοβᾶσαι, θυγατέρα Σιών· νά, ὁ βασιλιάς σου ἔρχεται καθισμένος ἐπάνω σέ
πουλάρι ὄνου». Αὐτά στήν ἀρχή δέν τά κατάλαβαν οἱ μαθητές του, ἀλλά ὅταν
δοξάστηκε ὁ Ἰησοῦς, τότε θυμήθηκαν ὅτι αὐτά ἦταν γραμμένα γιά αὐτόν, καί ἔτσι
τοῦ τά ἔκαναν. Καί ὁ κόσμος πού ἦταν μαζί του μιλοῦσε γιά αὐτόν ὅταν φώναξε
τόν Λάζαρο ἀπό τό μνημεῖο καί τόν ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν. Γιά αὐτό καί τόν προ-
ϋπάντησε ὁ κόσμος, ἐπειδή δηλαδή ἄκουσαν ὅτι τέλεσε αὐτό τό θαῦμα.
(Ἀπό τή νέα ἔκδοση: Ἡ Καινή Διαθήκη, τό πρωτότυπο κείμενο μέ νεοελληνική ἀπόδοση
τοῦ ὁμοτ. καθηγ. Χρ. Βούλγαρη, ἔκδ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ).
«ΙΔΟΥ ΑΝΑΒΑΙΝΟΜΕΝ…»
Ἄν στό πρῶτο μέρος τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς ἡ προσπάθειά μας ἀπο-
σκοποῦσε στήν κάθαρση τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς μέ τήν νηστεία, τήν
προσευχή, τήν συμμετοχή μας στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας,
τώρα πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι αὐτή ἡ κάθαρση δέν εἶναι
αὐτοσκοπός. Τώρα ὅλα πρέπει νά μᾶς ὁδηγήσουν στήν οἰκειοποίησή
μας μέ τόν Σταυρικό θάνατο καί τήν Ἀνάσταση.
«Τήν κοινήν ἀνάστασιν…»
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου προεικονίζει ἤδη τήν Ἀνάσταση τοῦ ἴδιου
τοῦ Χριστοῦ. Καί ἐνῶ μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ὅτι τό Σάββατο εἶναι ἡ
ἀνάμνηση τῶν ἁπανταχοῦ κεκοιμημένων, τό Σάββατο αὐτό τοῦ Λαζά-
ρου ἑορτάζεται ὡς μιά ἀναστάσιμη ἡμέρα. Μᾶς προετοιμάζει νά κατα-
νοήσουμε τήν νίκη τοῦ Χριστοῦ ἀπέναντι στόν αἰώνιο ἐχθρό, τόν ἅδη.
Μιά νίκη πού κάνει τόν ἴδιο τόν ἅδη νά τρέμει καί πικρά νά κλαίει. Ὁ φί-
λος τοῦ Χριστοῦ ὁ Λάζαρος ἀποτελεῖ τήν προσωποποίηση τοῦ κάθε
ἀνθρώπου καί ἡ Βηθανία, ὅπου βρίσκεται τό σπίτι του, σύμβολο ὁλόκλη-
ρης τῆς οἰκουμένης, ὁ τόπος ὅπου κατοικεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος. Ἀκο-
λουθοῦμε τόν Ἰησοῦ πρός τά Ἱεροσόλυμα, μέχρι τόν τάφο τοῦ Λαζά-
ρου, καί ἀκοῦμε τήν συγκλονιστική ἐντολή Του: «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω».
Κατανοοῦμε τώρα ὅτι εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης, τῆς ἀγάπης πού γίνε-
ται δύναμη καί μπορεῖ νά νικᾶ τόν θάνατο. Ὁ Θεός εἶναι Ἀγάπη καί ἡ
Ἀγάπη εἶναι Ζωή. Εἶναι «ἡ πάντων χαρά, Χριστός ἡ ἀλήθεια, τό φῶς καί
ἡ ζωή, τοῦ κόσμου ἡ ἀνάστασις…» (Κοντάκιο τῆς ἑορτῆς).
«Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος»
Στήν Βαϊφόρο εἰκόνα, πού προσκυνοῦμε τήν Κυριακή τῶν Βαΐων,
βλέπουμε τόν Χριστό νά εἰκονίζεται ἐπάνω στόν «υἱόν ὑποζυγίου» καί νά πορεύεται ἐπάνω στά βάια τῶν κλάδων καί στά λουλούδια. Ἡ πορεία
μας φθάνει στό τέλος της. Φθάνουμε στήν Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν. Οἱ
ἡμέρες πού ἀκολουθοῦν εἶναι Ἅγιες καί Μεγάλες καί ἔχουν ἕνα ὁρισμέ-
νο στόχο. Μᾶς ὑπενθυμίζουν τήν ἐσχατολογική σημασία τοῦ Πάσχα. Σή-
μερα, ὅλοι μας λίγο πολύ θεωροῦμε τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα ὡς μιά
ὄμορφη παράδοση. Ὅμως, Πάσχα σημαίνει τό τέλος τοῦ κόσμου. Πά-
σχα σημαίνει τό πέρασμα στήν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τά γεγονότα
τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας, πού θά ἀκολουθήσουν, δέν ἀποτελοῦν μιά
ἁπλή ἀνάμνηση, ἀλλά γίνονται.«Σήμερον…»
Ποιό μπορεῖ νά εἶναι τό νόημα τοῦ «σήμερον»; Ἀσφαλῶς καί ὅλα
αὐτά δέν γίνονται «σήμερον». «Σήμερον» μποροῦμε νά θυμόμαστε
αὐτές τίς πράξεις μας καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι βασικά τό δῶρο καί ἡ δύνα-
μη αὐτῆς τῆς ἀνάμνησης, πού μεταβάλλει τίς πράξεις ἀπό τό παρελθόν
σέ αἰώνια πραγματικά γεγονότα. Ὁ χρόνος παύει νά ὑπάρχει μέ τήν
μορφή τοῦ παρόντος καί τοῦ μέλλοντος καί τόν βιώνουμε σάν ἕνα διαρ-
κές παρόν. «Τά Πάθη τά σεπτά ἡ παροῦσα ἡμέρα, ὡς φῶτα σωστικά ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ», μᾶς διαβεβαιώνει ὁ ὑμνωδός. Ἄλλωστε αὐτό δέ βιώ-
νουμε σέ κάθε θεία Λειτουργία; Ὁλόκληρο τό ἔργο τῆς θείας Οἰκονο-
μίας: «Μεμνημένοι… πάντων τῶν ὑπέρ γεγενημένων… καί τῆς Δευτέ-
ρας καί ἐνδόξου πάλιν Παρουσίας».
Ἀπό τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων εἰσερχόμεθα στόν λειτουρ-
γικό χρόνο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδας. «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχε-
ται…». Μαζί μ᾿ ἐμᾶς καί ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα πού ζεῖ τό κακό, τήν ἀπό-
γνωση, τήν ἀπελπισία, ἀλλά καί προσδοκᾶ.
Πιστεύουμε στήν Ἀνάσταση καί προσδοκοῦμε τήν Ἀνάσταση. Ξέρου-
με ὅτι ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἐκμηδένισε τήν δύναμη τοῦ θανάτου. Ἄς
πᾶμε κι ἐμεῖς κοντά σ᾿ Ἐκεῖνον, γιά νά ἑορτάσουμε μαζί μέ τήν δική Του
καί τήν δική μας Ἀνάσταση.
† Ὁ Φ. ’Α.apostoliki-diakonia.