Μετάφραση τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς
Ἀδελφοί, στόν καθέναν ἀπό ἐσᾶς δόθηκε ἡ χάρη, ἀνάλογα μέ τό μέτρο τῆς δωρεᾶς
τοῦ Χριστοῦ. Γι᾿ αὐτό λέγει ἡ Γραφή: « Ὅταν ἀνέβηκε στά ὕψη, πῆρε αἰχμαλώτους
καί ἔδωσε χαρίσματα στούς ἀνθρώπους». Τό «ἀνέβηκε» τί ἄλλο σημαίνει παρά ὅτι
προηγουμένως κατέβηκε στά χαμηλότερα μέρη τῆς γῆς; Αὐτός πού κατέβηκε εἶναι
ὁ ἴδιος μ᾿ αὐτόν πού ἀνέβηκε ἐπάνω ἀπ᾿ ὅλους τούς οὐρανούς, γιά νά γεμίσει τά
πάντα μέ τήν παρουσία του. Καί εἶναι αὐτός ὁ ἴδιος ὁ ὁποῖος ἄλλους ἔκανε ἀπο-
στόλους, ἄλλους προφῆτες, ἄλλους εὐαγγελιστές, ἄλλους ποιμένες καί διδασκάλους
γιά νά καταρτίζονται οἱ πιστοί στό ἔργο τῆς διακονίας, ὥστε νά οἰκοδομεῖται ἡ
ἐκκλησία πού εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μέχρι νά φθάσουμε ὅλοι στήν ἑνότητα
τῆς πίστεως καί τῆς τέλειας γνώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά γίνουμε τέλειοι
ἀνάλογα μέ τήν πλήρη καί τέλεια ὡριμότητα τοῦ Χριστοῦ.
(Ἀπό τή νέα ἔκδοση: Ἡ Καινή Διαθήκη, τό πρωτότυπο κείμενο μέ νεοελληνική ἀπόδοση
τοῦ ὁμοτ. καθηγ. Χρ. Βούλγαρη, ἔκδ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ)

Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ
Στό ἀπόσπασμα πού συνιστᾶ τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ἀδελ-
φοί μου, ὁ πρωτοκορυφαῖος Παῦλος ἀναφέρεται στά χαρίσματα μέ τά
ὁποῖα ὁ Χριστός προίκισε τούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας Του, πού ἀνέλα-
βαν τό ἔργο τῆς διαποίμανσης τῶν πιστῶν. Ἄλλους κατέστησε Ἀποστό-
λους, ἄλλους Προφῆτες, ἄλλους Εὐαγγελιστές, ἄλλους Ποιμένες καί
Διδασκάλους. Παρά τήν ποικιλία, ὅμως, τῶν χαρισμάτων, ὅλοι ἀποσκο-
ποῦν σέ ἕνα καί τόν αὐτό στόχο: στόν καταρτισμό τῶν Ἁγίων.
Ἀγώνας γιά τήν κατάκτηση τῆς ἁγιότητας
Εἶναι σαφές ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει «ἁγίους» τούς Χρι-
στιανούς, τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά
πού χρησιμοποιεῖ τόν ὅρο στίς ἐπιστολές του. Ὁ χαρακτηρισμός αὐτός
δέν ἔχει τυπικό ἤ κολακευτικό χαρακτήρα. Δείχνει, μέ ἐμφαντικό τρό-
πο, τήν προοπτική πού ἀνοίγεται στή ζωή τοῦ κάθε Χριστιανοῦ, τοῦ κά-
θε ἀνθρώπου πού γίνεται μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ προο-
πτική αὐτή εἶναι ἡ κατάκτηση τῆς ἁγιότητας. Στά μάτια τῶν Χριστιανῶν
τοῦ 21ου αἰῶνα ἡ ἀλήθεια αὐτή φαντάζει οὐτοπική. Ἴσως, γιατί ἡ θέση
μας μέσα στήν Ἐκκλησία ἔχει λάβει περισσότερο τυπικό καί ὄχι τόσο
οὐσιαστικό χαρακτήρα. Τελικά, ὅμως, εἶναι πέρα γιά πέρα ρεαλιστική.
Εἴμαστε Χριστιανοί γιά νά γίνουμε ἅγιοι. Μέσα στήν Ἐκκλησία ἔχουμε
τή δυνατότητα νά γίνουμε ἅγιοι. Ἅγιοι ὄχι στά μάτια τῶν ἀνθρώπων, γιά
νά μᾶς ἀποδίδουν ὕμνους καί ἐκκλησιαστικές τιμές, ἀλλά ἅγιοι στά μά-
τια τοῦ Θεοῦ, μέλη δηλαδή τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
Μέ πίστη καί βίο ἄμεμπτο καί ἀνεπίληπτο
Βέβαια, ἀπό μόνη της ἡ χριστιανική ἰδιότητα δέν ἐξασφαλίζει τήν
ἁγιότητα, καθώς αὐτή εἶναι μία κατάσταση δυναμική, πού κατακτᾶται μέ διαρκή πνευματικό ἀγώνα καί πάλη μέ τίς δυνάμεις τοῦ κόσμου καί τοῦ
διαβόλου. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἐξηγεῖ πῶς μποροῦμε νά κάνουμε νά
καρποφορήσει μέσα μας ἡ δυναμική τῆς ἁγιότητας, μέ τήν ὁποία μᾶς
προίκισε ὁ Θεός: «Μᾶς ἔκανε ἁγίους ὁ Θεός, ἀλλά πρέπει νά μείνουμε
ἅγιοι. Ἅγιος εἶναι ὅποιος ἔχει πίστη καί βίο ἄμεμπτο καί ἀνεπίληπτο.
Ἀλλά δέν ζητᾶ ὁ Θεός τήν ὁποιαδήποτε ἁγιότητα, ἀλλά τήν ἁγιότητα
ἐνώπιόν του. Διότι ὑπάρχουν ἅγιοι καί ἄμωμοι στά μάτια τῶν ἀνθρώπων,
πού στήν πραγματικότητα μοιάζουν μέ τάφους, πού ἐξωτερικά εἶναι πε-
ριποιημένοι ἤ μέ ἀνθρώπους, πού ἐξωτερικά φοροῦν προβιά προβάτου».
Ἀποφυγή τῆς ὑποκρισίας
Ὁ Μέγας τῆς Ἐκκλησίας Πατήρ ἀναλύει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο οἱ
Χριστιανοί μποροῦμε νά καλλιεργήσουμε μέσα μας τή δυναμική τῆς
ἁγιότητας, κυρίως, ὅμως, πῶς νά μείνουμε σταθεροί σ’ αὐτήν. Ὁ τρόπος
εἶναι ἡ πίστη καί ὁ ἄμεμπτος βίος. Σπεύδει, ὅμως, νά διαχωρίσει τήν
ἐξωτερική καί ἐπιφανειακή προσέγγιση τῶν δύο αὐτῶν πνευματικῶν κα-
τακτήσεων, ἀπό τήν ἐσωτερική, πού ὁδηγεῖ, τελικά, στήν ἁγιότητα. Καί
τό πράττει αὐτό, γνωρίζοντας ὅτι πολλοί Χριστιανοί, στήν ἐποχή του,
ἀλλά καί διαχρονικά, προβάλλουν, μέ ἔντονο τρόπο, τά ἐξωτερικά σχή-
ματα τῆς πίστης καί τῆς «ἠθικῆς» ζωῆς τους, προκειμένου νά κερδίσουν
τόν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ, τήν ἴδια στιγμή, ζοῦν βίο ἐκ διαμέτρου
ἀντίθετο πρός τά φαινόμενα. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος στηλιτεύει τή μά-
στιγα τῆς θρησκευτικῆς ὑποκρισίας, πού συχνά χαρακτηρίζει ἀκραίους
εὐσεβιστικούς κύκλους καί πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας καί ὁδηγεῖ, μέ μαθη-
ματική ἀκρίβεια, στήν ἀπώλεια. Ἀντιθέτως, ἐπισημαίνει ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι καρπός βαθιᾶς καί εἰλικρινοῦς πίστης, προσαρμογῆς στό θέλημα τοῦ
Θεοῦ, ἔντονης μυστηριακῆς καί πνευματικῆς ζωῆς, ἔμπονης προσευχῆς
καί βίου καθαροῦ. Μέ αὐτά τά χαρακτηριστικά ἡ ἁγιότητα καθίσταται στα-
θερή καί ἑλκύει διαρκῶς πάνω της τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εὐλογεῖ
καί ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο τῆς ἀληθοῦς πίστεως καί τῆς μετανοίας.
Ἀδελφοί μου, ὅλοι μας ἔχουμε, ἐν σπέρματι, μέσα μας τόν σπόρο τῆς
ἁγιότητος, τόν ὁποῖο ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐμφύτευσε στή ζωή μας, τή στιγ-
μή τῆς Βαπτίσεώς μας. Πρόκειται γιά δώρημα ἀνεκτίμητης ἀξίας, τό ὁποῖο
συχνά παραθεωροῦμε ἤ καί ἀγνοοῦμε. Στό χέρι μας εἶναι ἡ ἁγιότητα νά γί-
νει πραγματικότητα στή ζωή μας. Ἀρκεῖ νά ἀγωνιζόμαστε, μέ συνέπεια
στόν στίβο τῆς πίστης καί τῆς ἐν Χριστῷ αὐθεντικῆς πνευματικῆς ζωῆς!
Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ.

Εὐαγγέλιο Κυριακῆς

Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα – Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 12 Ἰανουαρίου 2025

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀκούσας ὁ Ἰησοῦς ὅτι Ἰω­άννης παρεδόθη, ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, καὶ καταλιπὼν τὴν Ναζαρὲτ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν ἐν ὁρίοις Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ, ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ Ἡσαΐου τοῦ προ­φήτου λέγοντος· γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλείμ, ὁδὸν θαλάσσης, πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς. Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

1. Τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς μετὰ τὰ Φῶτα κάνει λόγο γιὰ τὸ φῶς καὶ μᾶς ἀνάγει στὰ πνευματικὰ νοήματα τῆς μεγάλης δεσποτικῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανίων. Μᾶς μεταφέρει στὴν ἀρχὴ τῆς δημόσιας δράσεως τοῦ Κυρίου. Τότε ποὺ ὁ Πρόδρομος Ἰωάννης φυλακίσθηκε ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Ἡρώδη Ἀντύπα, ἐπειδὴ ἤλεγξε μὲ παρρησία τὴν ἀνήθικη ζωὴ τοῦ βασιλιᾶ. Ἡ βοὴ τῆς ἐρήμου σίγησε. Ὁ «λύχνος ὁ καιόμενος καὶ φαίνων» (Ἰω. ε΄ 35), ὅπως εἶχε ὀνομάσει ὁ Κύριος τὸν Τίμιο Πρόδρομο, ἔσβησε. Ὁ τελευταῖος καὶ μεγαλύτερος Προφήτης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πορευόταν ἤδη τὴν ὁδὸ τοῦ μαρτυρίου. Ὁ κόσμος ἦταν βυθισμένος σὲ ἀπόλυτο σκοτάδι.

Τότε ὅμως, στὴ σκοτεινὴ ἐκείνη ἐποχὴ ἀνέτειλε ὑπερκόσμιο φῶς· τὸ φῶς τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μάλιστα τὸ θεϊκὸ αὐτὸ φῶς ἄρχισε νὰ αὐγάζει πρῶτα στὴ Γαλιλαία, κοντὰ στὴν περιοχὴ ὅπου κατοικοῦσαν οἱ φυλὲς Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ, ποὺ εἶχαν παρασυρθεῖ σὲ εἰδωλολατρικὲς συνήθειες καὶ δὲν λάτρευαν τὸν ἀληθινὸ Θεό. Ἀπὸ ἐκεῖ, μὲ ἕδρα τὴν Καπερναούμ, ξεκίνησε τὴ δημόσια δράση του ὁ Κύριος. Ἐκεῖ ἔκανε τὰ πρῶτα θαύματά του, ἐκεῖ παρέδωσε τὶς πρῶτες διδασκαλίες του, «ἐν σκότει», «ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου», ὅπως ἑκατοντάδες χρόνια πρὶν εἶχε διαβλέψει μὲ τὸ προφητικὸ βλέμμα του ὁ μεγάλος προφήτης Ἡσαΐας. Ἐκεῖ, στὸ πιὸ πηχτὸ σκοτάδι ἔλαμψε τὸ πιὸ λαμπρὸ φῶς.

Ἔχουν περάσει δύο χιλιετίες ἀπὸ τότε καὶ ὁ κόσμος μας φαίνεται πάλι βυθι­σμένος σὲ σκοτάδι πνευματικό. Δὲν ἔπαψε βεβαίως νὰ μεταδίδει τὸ φῶς του ὁ Χριστός. Ὁ πνευματικὸς αὐτὸς Ἥλιος εἶναι ἀνέσπερος. Δὲν ἔδυσε, οὔτε πρόκειται νὰ δύσει ποτέ. Ὡστόσο οἱ πνευματικοὶ ὀφθαλμοὶ τῶν περισσότερων ἀνθρώπων δὲν μποροῦν νὰ διακρίνουν τὸ φῶς του, διότι εἶναι ἀσθενεῖς. Ὁ κόσμος μας σήμερα πάσχει ἀπὸ πνευματικὴ τύφλωση καὶ πορεύεται στὰ σκοτεινά, σὰν νὰ τὸν περιβάλλει ἀδιαπέραστο σκοτάδι.

Ἡ ἐπικίνδυνη αὐτὴ ἀσθένεια τῶν πνευματικῶν ὀφθαλμῶν τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἁμαρτία καὶ πιὸ συγκεκριμένα ἡ σύγχρονη εἰδωλολατρία τῶν παθῶν· τῆς φιλαυτίας, δηλαδὴ τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς φιλαργυρίας, δηλαδὴ τῆς πλεονεξίας, καὶ τῆς φιληδονίας, τῆς ἀνηθικότητας. Αὐτὲς εἶναι οἱ δυσθεράπευτες ἀσθένειες ποὺ ταλαιπωροῦν τὸν ἄνθρωπο. Τί κρίμα νὰ εἶναι ὁ κόσμος λουσμένος στὸ φῶς, κι ὅμως νὰ ἐπιλέγει μιὰ πορεία στὰ τυφλά, στὸ σκοτάδι! Νὰ πορεύεται τὴν ὁδὸ τῆς ἀπώλειας, ποὺ ὁδηγεῖ τελικὰ στὸ «σκότος τὸ ἐξώτερον» (Ματθ. η΄ 12), ὅπως προειδοποιεῖ ὁ Κύριος. Δηλαδὴ στὸ αἰώνιο σκοτάδι, ποὺ εἶναι τελείως ἀπομακρυσμένο ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

2. Παράθυρο στὸ φῶς

Ὑπάρχει, ἀλήθεια, θεραπεία γιὰ τὴν ἀσθένεια τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν πνευματικὴ τύφλωση; Βεβαίως ὑπάρχει! Αὐτὴ τὴ θεραπεία ἦλθε ἄλλωστε νὰ χαρίσει ὁ Κύριος. Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴ δεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀπαραίτητη ἡ μετάνοια. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ Κύριος ξεκίνησε τὴ δημόσια δράση του κηρύσσοντας τὴ μετάνοια, ὅπως ἀκούσαμε στὸ τέλος τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν», τόνιζε στοὺς ἀνθρώπους. Μετανοεῖτε, διότι ἤδη πλησίασε ἡ Βασιλεία τῶν οὐ­ρανῶν. Ἤδη ἔφθασε ὁ Μεσσίας. Ἐ­κεῖ­νος εἶναι ὁ Βασιλιὰς τῶν οὐρανῶν. Ἐκεῖνος θὰ ἐγκαθιδρύσει καὶ στὴ γῆ τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν διὰ τῆς Ἐκκλησίας του.

Ἡ μετάνοια θεραπεύει ὅλες τὶς πνευματικὲς ἀσθένειες. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ μετανοοῦμε καὶ ἐκφράζουμε τὴ συντριβή μας μὲ τὴ μετοχὴ στὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, καὶ κατόπιν τὴν ἀλλαγὴ ζωῆς, ἀπὸ τὴν ἴδια κιόλας στιγμὴ ἀνοίγουν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας· νιώθουμε τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου δίπλα μας· παίρνει ζωὴ ἡ ζωή μας· ἀντικρίζουμε τὰ πρόσωπα καὶ τὰ γεγονότα γύρω μας μέσα ἀπὸ τὸ πρίσμα τῆς ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου· πορευόμαστε τὴν ἀσφαλὴ ὁδὸ τοῦ θελήματος τοῦ Χριστοῦ· δεχόμαστε τὸ δικό του θεϊκὸ φῶς καὶ τὸ ἀντανακλοῦμε στὸ περιβάλλον μας. Ἡ μετάνοια εἶναι τελικὰ ἕνα ἀνοιχτὸ παράθυρο στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ.

Τὸ ξεκίνημα τῆς νέας χρονιᾶς εἶναι ἰδανικὴ εὐκαιρία γιὰ νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε τὴν πορεία μας. Νὰ ἀπομακρύνουμε τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας ἀπὸ τὴ ζωή μας. Ν᾿ ἀνοίξουμε ἕνα παράθυρο στὸ φῶς μὲ τὴν εἰλικρινή μας μετάνοια. Νὰ σπεύσουμε στὸν Πνευματικό μας. Νὰ ἐξομολογηθοῦμε μὲ εἰλικρίνεια, μὲ συντριβή. Νὰ ἐγγίσουμε περισσότερο τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἐκκλησία του. Νὰ ζήσουμε πιὸ ἐνεργὰ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ δι᾿ αὐτῆς νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν ἀνέσπερη ἡμέρα τοῦ φωτός, στὴν αἰωνιότητα, ὅπου θὰ ἀτενίζουμε τὸν Κύριο τῆς δόξης!

Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ».