Μετάφραση τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς
Ἀδελφοί, δέν εἶναι ὅμως οἱ τροφές πού θά μᾶς παρουσιάσουν κοντά στόν Θεό, γιατί,
οὔτε ἄν φᾶμε κερδίζουμε τίποτε, οὔτε ἄν δέν φᾶμε χάνουμε τίποτε. Προσέξτε, μήπως
ἡ δυνατότητά μας αὐτή γίνει αἰτία νά ἁμαρτήσουν οἱ ἀδύναμοι στήν πίστη. Γιατί, ἄν
σέ δεῖ κάποιος ἐσένα, πού ἰσχυρίζεσαι ὅτι τά ξέρεις ὅλα, νά κάθεσαι στό τραπέζι
κάποιου εἰδωλολατρικοῦ ναοῦ, δέν θά ἐνθαρρυνθεῖ ἡ συνείδησή του, αὐτοῦ πού εἶναι
ἀδύναμος στήν πίστη, στό νά τρώει τό κρέας τῶν εἰδωλολατρικῶν θυσιῶν; Καί ἔτσι θά
χαθεῖ ὁ ἀδύναμος κατά τήν πίστη ἀδελφός, ἐξαιτίας τῆς «γνώσεώς» σου, αὐτός γιά
τόν ὁποῖο πέθανε ὁ Χριστός. Ἁμαρτάνοντας ὅμως κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπο ἔναντι τῶν
ἀδελφῶν καί πληγώνοντας τή συνείδησή τους, πού εἶναι ἀδύναμη, ἁμαρτάνετε ἀπέναν-
τι στόν ἴδιο τόν Χριστό. Γι᾿ αὐτό, ἄν κάποια τροφή σκανδαλίζει τόν ἀδελφό μου, δέν
θά φάω κρέας ποτέ, γιά νά μή σκανδαλίσω τόν ἀδελφό μου. Δέν εἶμαι ἀπόστολος ἐγώ;
Δέν εἶμαι ἐλεύθερος; Δέν εἶδα τόν Ἰησοῦ Χριστό τόν Κύριό μας; Δέν εἶστε ἐσεῖς τό
ἀποτέλεσμα τοῦ ἔργου μου στήν ὑπηρεσία τοῦ Κυρίου; Ἐάν γιά ἄλλους δέν εἶμαι
ἀπόστολος, γιά σᾶς εἶμαι ὁπωσδήποτε, γιατί ἡ σφραγίδα πού πιστοποιεῖ τό ἀποστο-
λικό μου ἀξίωμα καί ἔργο εἶστε ἐσεῖς, πού εἶστε μέ τόν Κύριο.
(Ἀπό τή νέα ἔκδοση: Ἡ Καινή Διαθήκη, τό πρωτότυπο κείμενο μέ νεοελληνική ἀπόδοση
τοῦ ὁμοτ. καθηγ. Χρ. Βούλγαρη, ἔκδ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ)
Η ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΑΣ
Ὁ σκανδαλισμός τῶν ἀνθρώπων μέ ἀσθενική πίστη, πού μπορεῖ νά προ-
κληθεῖ ἀπό ἐπιπόλαιες ἐνέργειες καί ἐπιλογές τῶν Χριστιανῶν, στηλι-
τεύτηκε, οὐκ ὀλίγες φορές, ἀπό τόν Κύριό μας. Μάλιστα, ὁ Χριστός ἐπε-
τίμησε ἐκεῖνον πού γίνεται αἰτία σκανδαλισμοῦ καί τόν προειδοποίησε
γιά τήν αὐστηρή ἀντιμετώπισή του σέ ἡμέρα κρίσεως, λέγοντας «ἀλίμο-
νο σέ ὅποιον προξενεῖ σκάνδαλο» (Ματθ. 28,7). Στό ἁγιογραφικό ἀνά-
γνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς τῶν Ἀπόκρεω, ὁ ἀπόστολος Παῦλος
προχωρεῖ ἕνα βῆμα πιό πέρα. Καλεῖ τούς Χριστιανούς νά ἀπεμπολήσουν
ἀκόμα καί αὐτονόητα δικαιώματά τους, πού δέν ἀντιστρατεύονται στό
θέλημα τοῦ Θεοῦ, προκειμένου νά προφυλαχτεῖ ἡ ἀσθενική πίστη κά-
ποιων ἀνθρώπων καί νά μήν προκληθεῖ, ἄδικα ἔστω, σκάνδαλο.
Ὁ κίνδυνος τοῦ σκανδαλισμοῦ
Ἀφορμή γι’ αὐτήν τήν παρατήρηση ἔγινε ἡ συνήθεια κάποιων Χρι-
στιανῶν τῆς Κορίνθου νά τρῶνε τό κρέας πού οἱ εἰδωλολάτρες προσέ-
φεραν στά θυσιαστήρια τῶν εἰδώλων. Τό γεγονός αὐτό καθ’ αὐτό δέν
ἦταν ἀπαγορευτικό, καθότι ὁ Χριστός ἀπάλλαξε τούς ἀνθρώπους ἀπό τή
δουλεία τῶν εἰδώλων καί ἀποσύνδεσε ἀπ’ αὐτά κοινές ἀνθρώπινες πρά-
ξεις καί συνήθειες, ὅπως αὐτή. Προφανῶς, ὅμως, κάποιοι νέοι Χριστια-
νοί, μέ ἀσθενική πίστη, θεωροῦσαν ὅτι ἡ κατανάλωση τῶν συγκεκριμέ-
νων τροφῶν συνδεόταν ἀκόμα μέ τό εἰδωλολατρικό ὑπόβαθρο τῶν με-
λῶν τῆς νεοπαγοῦς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου, γεγονός πού προξενοῦσε
μέσα τους σκανδαλισμό. Ὁ Παῦλος καλεῖ τούς Χριστιανούς νά μή γευ-
θοῦν ξανά ἀπό τά κρέατα ἐκεῖνα, ὄχι γιατί ἡ πίστη στόν Χριστό τό ἀπα-
γόρευε, ἀλλά γιατί ὁ κίνδυνος τοῦ σκανδαλισμοῦ παραμόνευε.
Ἀνάγκη γιά ἐνσυναίσθηση
Ὁ Ἀπόστολος ζητᾶ κάτι πού, στή δική μας λογική, ἀκούγεται ἐξωφρε-
νικό: νά ἀποστοῦμε κάποιων δικαιωμάτων μας, γιά νά μήν πληγεῖ, ἐνδεχομένως, ἡ συνείδηση ἄλλων ἀνθρώπων. «Σέ μιά ἐποχή πού ὁ καθένας
κυνηγάει ἀποκλειστικά γιά τόν ἑαυτό του καί μόνο τήν ὁποιαδήποτε ἱκα-
νοποίησή του, τή δική του ἀπόλαυση, τή δική του εὐτυχία, τή δόξα του·
σέ μιά ἐποχή πού ὁ καθένας ἀδιαφορεῖ σκληρά καί ἀπάνθρωπα γιά τόν
κάθε διπλανό του, ἄν πεθαίνει, ἄν ζεῖ, ἄν πεινάει ἤ ὑποφέρει ἤ πονάει ἤ
βασανίζεται ἤ κλαίει ἤ παγώνει ἤ παλεύει· σέ μιά ἐποχή πού κυριαρχεῖ ἡ
σκληρότητα, ἡ ἀπόλυτη προσκόλληση στό ἐγώ, στό στενό ἀτομικό συμ-
φέρον μας ἤ στή φοβερή ἀδιαφορία μας γιά ὅλους τούς ἄλλους· σέ μιά
τέτοια ἐποχή ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὅτι “δέν θά φάω στόν αἰώ-
να κάτι πού καταλαβαίνω πώς εἶναι δυνατόν νά σκανδαλίσει τόν ἀδελφό
μου”, ἀκούγεται κάπως παράξενα καί περίεργα» (μακαριστός Μητρ.
Δράμας Διονύσιος).
Τό νέο ἦθος τῆς Ἐκκλησίας
Αὐτό εἶναι τό νέο ἦθος πού ἐπαγγέλλεται ὁ Χριστός καί εὐαγγελίζε-
ται ἡ Ἐκκλησία. Τό κριτήριο τῆς στάσης μας στήν κοινωνία νά μήν εἶναι
οἱ δικές μας ἀνάγκες, τά δικά μας δικαιώματα καί οἱ διεκδικήσεις, ἀλλά
τό τί θέλει ὁ συνάνθρωπος, τί μποροῦμε νά πράξουμε, γιά νά προφυλά-
ξουμε τούς ἀδελφούς. Πῶς θά μπορέσουμε νά ὑποτάξουμε στίς ἐπιθυ-
μίες τους αὐτό πού οἱ Ἅγιοι ὀνομάζουν «ἴδιον θέλημα». Πῶς πρέπει νά
ζήσουμε, γιά νά γίνει ἡ ζωή μας ἀφορμή σωτηρίας γιά ἐμᾶς καί γιά τούς
συνανθρώπους μας. Ἡ ἀπάντηση σέ ὅλα αὐτά δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τόν
τρόπο τῆς ταπεινῆς ἀγάπης. Ὅπως ἔχει γραφτεῖ, «ἀγαποῦν ἀληθινά μονάχα ἐκεῖνοι πού ἔχουν ἀπαρνηθεῖ τό ἐγώ τους». Ὅταν ὁ ἄνθρωπος
ἀγαπᾶ, κενώνεται, ὑπομένει, μακροθυμεῖ. Μόνο πού ἡ ἀγάπη πρός τόν
συνάνθρωπο, γιά νά εἶναι ἀληθινή, ὀφείλει νά μιμεῖται τήν ἀγάπη τοῦ
Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, ἡ ὁποία ξεπέρασε τίς ἐξαγγελίες, τίς ὑποσχέσεις
καί τά εὐχολόγια καί ἔφθασε μέχρι αὐτῆς τῆς θυσίας.
Αὐτές τίς μικρές θυσίες τοῦ ἰδίου θελήματος γιά τήν ἀγάπη τῶν
ἀδελφῶν μας, τήν ἀποφυγή τοῦ σκανδαλισμοῦ τῆς ἀσθενικῆς πίστης
τους καί τήν ἐξασφάλιση τῆς ἰσορροπίας στό πλαίσιο τῆς συνύπαρξής
μας μέ τούς ἄλλους, μᾶς καλεῖ νά προτάξουμε σήμερα ὁ Παῦλος.
Ἀσφαλῶς, δέν πρόκειται γιά εὔκολη διαδικασία, ἀφοῦ ἀπαιτεῖ περιορι-
σμό τοῦ ἐγώ μας. Σίγουρα, ὅμως, πρόκειται γιά θεοφιλή κίνηση καί ἐνέρ-
γεια πού περικοσμεῖ τόν ἄνθρωπο μέ τό οὐράνιο ἦθος τῆς Ἐκκλησίας,
τό μόνο πού εἶναι ἱκανό νά μετασχηματίσει καί νά σώσει τόν κόσμο.
Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ.
Κυριακὴ τῶν Ἀπόκρεω(Ματθ. κε΄ 31-46) – Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 23 Φεβρουαρίου 2025
Eἶπεν ὁ Κύριος· ὅταν ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με. τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σε; καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ. ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με. τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοὶ λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι; τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον..
1. Τὸ τελικὸ δικαστήριο
Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς τῆς Κρίσεως, ὅπως ὀνομάζεται ἡ σημερινὴ Κυριακή, συγκλονίζει καὶ συνταράσσει κάθε συνετὸ ἄνθρωπο. Τὰ λόγια τοῦ Κυρίου σὲ αὐτὴν εἶναι προφητικά. Μᾶς περιγράφουν ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς θὰ ἔλθει κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία του γιὰ νὰ κρίνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν. Τώρα ὁ Κύριος κρύβει τὸ μεγαλεῖο του πίσω ἀπὸ τὸ πέπλο τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς ἀφάνειας. Τότε θὰ ἔλθει ὡς ἔνδοξος Κριτής, μέσα σὲ θεϊκὴ δόξα καὶ λαμπρότητα, συνοδευόμενος ἀπὸ ὅλο τὸν ἀγγελικὸ κόσμο. Τώρα δείχνει τὴ μακροθυμία του στὶς πτώσεις μας. Τότε θὰ φανεῖ ἡ δικαιοσύνη του. Τώρα ἀνέχεται τὴν παρουσία τῶν ἀσεβῶν ἀνθρώπων ἀνάμεσα στοὺς δικαίους. Τότε θὰ τοὺς χωρίσει, ὅπως ὁ τσοπάνης χωρίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ κατσίκια. Θὰ τοποθετήσει τοὺς δικαίους στὰ δεξιά του, ἐνῶ τοὺς ἀμετανόητους ἁμαρτωλοὺς στὰ ἀριστερά του.
Τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως δὲν τὴ γνωρίζουμε· δὲν μᾶς ἀποκάλυψε τὸν ἀκριβὴ χρόνο τῆς Παρουσίας του ὁ Χριστός. Τὸ τελικὸ αὐτὸ δικαστήριο, ὡστόσο, εἶναι τὸ πιὸ βέβαιο γεγονὸς τοῦ μέλλοντος. Εἶναι διαβεβαίωση τοῦ Χριστοῦ καὶ δὲν χωρεῖ ἀμφισβήτηση. Ὅσο κι ἂν ἀποφεύγουμε νὰ τὸ ἀναλογισθοῦμε, ὅσο κι ἂν ἑκούσια ἢ ἀκούσια χανόμαστε στοὺς θορύβους τῆς καθημερινότητας καὶ ἀπασχολοῦμε τὴ σκέψη μας μὲ τὰ τρέχοντα θέματά μας, θὰ ἔλθει ἐκείνη ἡ στιγμή, ὁπότε ὅλοι μας θὰ σταθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καὶ θὰ κριθοῦμε γιὰ ὅσα πράξαμε.
2. Ὁ κρυμμένος Θεὸς
Τὸ κριτήριο, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ μᾶς κρίνει τότε ὁ Θεός, θὰ εἶναι ἡ ἀρετὴ τῆς ἀγάπης, καὶ μάλιστα τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς «ἐλαχίστους» ἀδελφούς μας, ὅπως ἀκούσαμε στὴν περικοπή. Ὁ Χριστὸς βάζει τὸν Ἑαυτό του στὴ θέση τῶν «ἐλαχίστων», δηλαδὴ τῶν φτωχῶν, τῶν ρακένδυτων, τῶν ἀσθενῶν, τῶν φυλακισμένων, τῶν ταλαιπωρημένων, τῶν ἀσήμαντων στὰ μάτια τοῦ κόσμου συνανθρώπων μας. Μᾶς βεβαιώνει δὲ ὅτι κάθε πράξη ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας πρὸς αὐτοὺς ἀναφέρεται σ᾿ Ἐκεῖνον τὸν ἴδιο. Ἀντίστοιχα κάθε ἀδιαφορία πρὸς αὐτοὺς καὶ σκληρόκαρδη συμπεριφορὰ τελικὰ πρὸς τὸν Χριστὸ ἀπευθύνεται.
Ἑπομένως κάθε ἄνθρωπος, ἀκόμη καὶ ὁ πιὸ εὐτελὴς σὲ κοινωνικὴ θέση, ἀποτελεῖ εἰκόνα τοῦ ἀπερινόητου Θεοῦ. Ἀναφέρεται στὸ συναξάρι τοῦ ἁγίου Μαρτίνου ὅτι κάποτε συνάντησε μέσα στὸ κρύο ἕνα φτωχὸ ζητιάνο χωρὶς ἐνδύματα. Ὁ Ἅγιος, ποὺ φοροῦσε τὴ στρατιωτικὴ στολή του, πῆρε τὸ ξίφος, ἔσχισε τὸν μανδύα του καὶ τὸν μοιράσθηκε μὲ τὸν φτωχό. Τὴν ἑπόμενη νύχτα τοῦ ἐμφανίσθηκε ὁ Κύριος, ντυμένος μὲ τὸ κομμάτι αὐτὸ τοῦ μανδύα, καὶ τοῦ εἶπε: «Μαρτίνε, μὲ ζέστανες μὲ τὸ ἔνδυμά σου» (Συναξάρι 12ης Νοεμβρίου).
Πίσω λοιπὸν ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῶν ἐνδεῶν ἀδελφῶν μας κρύβεται ὁ Κύριος. Ὁ ἀόρατος Θεὸς γίνεται ὁρατὸς στὰ πρόσωπα τῶν συνανθρώπων μας. «Εἶδες τὸν ἀδελφόν σου; Εἶδες Κύριον τὸν Θεόν σου» (Κλήμεντος Ἀλεξανδρείας, ΕΠΕ 3, 114). Ὁ κάθε συνάνθρωπός μας καθίσταται, θὰ λέγαμε, μιὰ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἕνας ὁρατὸς Θεός. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ τὸν περιφρονήσουμε, νὰ τὸν προσπεράσουμε ἀδιάφοροι, ἢ πολὺ χειρότερα, νὰ τὸν ἀδικήσουμε, νὰ τὸν ἐκμεταλλευθοῦμε, νὰ τοῦ φερθοῦμε ἄσχημα; Στὸν ἴδιο τὸν Θεὸ ἁμαρτάνουμε τότε.
3. Οἱ αἰώνιες ἀπολαβὲς
Κάνει ἀσφαλῶς ἐντύπωση καὶ τὸ τέλος τῆς περικοπῆς, ποὺ μᾶς περιγράφει τὸ ἀποτέλεσμα τῆς μεγάλης δίκης: «Ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον». Θὰ ὁδηγηθοῦν, δηλαδή, οἱ ἁμαρτωλοὶ στὴν αἰώνια κόλαση, ἐνῶ οἱ δίκαιοι στὴν αἰώνια ζωή. Δύο φορὲς ὁ Κύριος χρησιμοποιεῖ τὴ λέξη «αἰώνιον», γιὰ νὰ ὑπογραμμίσει ὅτι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς τελικῆς Κρίσεως θὰ εἶναι ἀτελεύτητο, ἀμετάβλητο, ὁριστικό.
Αὐτὲς θὰ εἶναι οἱ ἀπολαβές· αἰώνια ἀπώλεια, ἢ αἰώνια ζωή· αἰώνια ὀδύνη στὸ βασίλειο τοῦ σκότους, ἢ αἰώνια εὐφροσύνη στὴ χαρὰ τοῦ φωτός· αἰώνια στέρηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ἢ αἰώνια πληρότητα ἀπὸ τὴν κοινωνία μαζί Του. Μιὰ αἰωνιότητα θὰ κριθεῖ τότε! Ἡ τελικὴ Κρίση στὸ τέλος τῆς ἱστορίας θὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς αἰωνιότητας.
Τὸ ὁριστικὸ αὐτὸ ἀποτέλεσμα, ὡστόσο, ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ παρόν· ἀπὸ τὸ πῶς ζοῦμε στὴν ἐπίγεια ζωή. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό, ἡ ὁποία φανερώνεται μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας, θὰ μᾶς κρίνει κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Ἂς τὸ θυμόμαστε αὐτό, ὄχι μόνο κατὰ τὴ σημερινὴ ἡμέρα τῶν Ἀπόκρεω, ἀλλὰ κάθε ἡμέρα τῆς ζωῆς μας, ὥστε στὰ πρόσωπα τῶν «ἐλαχίστων» ἀδελφῶν μας νὰ συναντοῦμε καὶ νὰ ὑπηρετοῦμε τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε καὶ τὰ ἄφθαρτα ἀγαθὰ τῆς Βασιλείας του· τὴν αἰώνια ζωὴ κοντά Του.Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ»