Κατ’ αρχήν θέλω να σας συγχαρώ που ήλθατε σήμερα στην εκκλησία και σταθήκατε ήσυχα, με ευλάβεια εδώ στον οίκο του Θεού.
Θα σας πω δύο λόγια για την Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία- την ξεχωριστή αυτή Λειτουργία- που τελείται μόνο κατ’ αυτήν την περίοδο της Μεγ. Τεσσαρακοστής. Οι σοφοί Πατέρες της Εκκλησίας μας καθιέρωσαν την Προηγιασμένη Θ. Λειτουργία γιατί αυτή την περίοδο δεν μπορούμε να τελέσουμε την κανονική, την λαμπρή, την τέλεια δηλαδή όπως λέμε θεία Λειτουργία, και αυτό, γιατί η περίοδος αυτή είναι πένθιμη, περίοδος νηστείας, περισσότερης εγκράτειας και προσευχής, περίοδος μεγαλυτέρων πνευματικών αγώνων. Όλα τα λέγουμε σε πιο χαμηλό τόνο της φωνής μας, τα φώτα είναι λιγοστά, όλα πιο κατανυκτικά. Ενώ όταν τελούμε την κανονική θεία Λειτουργία τότε όλα είναι φωτεινά, χαρμόσυνα, δοξολογικά.
Λέγεται Προηγιασμένη γιατί τα Τίμια Δώρα, δηλ. ο Άρτος και ο Οίνος που προσφέρονται στο Ιερό Θυσιαστήριο έχουν μεταβληθεί σε Σώμα και Αίμα Χριστού από την προηγούμενη Θ. Λειτουργία. Είναι, δηλαδή, από πριν αγιασμένα.
Ψάλλονται κατ’ αυτήν ωραιότατοι ύμνοι, όπως ήδη ακούσατε, το «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου…» ή το «Νυν αι δυνάμεις των ουρανών συν ημίν αοράτως λατρεύουσιν. Ιδού γαρ εισπορεύεται ο Βασιλεύς της δόξης…». Ύμνοι υπέροχοι, με μυστική και υπερκόσμια μεγαλοπρέπεια που ανεβάζουν τις καρδιές μας στον ουρανό. Και όπως το ωραίο θυμίαμα ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό έτσι και οι προσευχές μας πηγαίνουν ψηλά στον ουράνιο θρόνο του Θεού.
Αλλά η Προηγιασμένη Θ. Λειτουργία μας θυμίζει και κάτι άλλο. Μας θυμίζει τους πρώτους χριστιανούς. Την αρχαία Εκκλησία. Τους πιστούς εκείνους χριστιανούς που είχαν μεγάλη και φλογερή πίστη στο Χριστό, που με θάρρος ομολογούσαν ότι είναι χριστιανοί, που τηρούσαν τις θείες εντολές Του, που ήσαν αγαπημένοι μεταξύ τους, που ένας βοηθούσε τον άλλο, που δεν φοβόντουσαν το μαρτύριο και τον θάνατο για τον αληθινό Θεό. Και ξέρετε οι διωγμοί κατά των χριστιανών τότε από τους ειδωλολάτρες, από τους ασεβείς και από τους εχθρούς του Χριστιανισμού ήσαν πολλοί και σκληροί. Πολλούς μάρτυρες τους αιώνες αυτούς, αγίους δηλαδή, ανέδειξε η Εκκλησία μας, όπως τον άγιο Ιγνάτιο που μαρτύρησε στο Κολοσσαίο της Ρώμης, τον άγιο γέροντα Πολύκαρπο, τον άγιο Γεώργιο, τον άγιο Δημήτριο, την αγία Παρασκευή, την αγία Βαρβάρα, την αγία Μαρίνα, τον άγιο Σεβαστιανό και άλλους πολλούς που τους γιορτάζουμε και τους τιμούμε.
Οι πρώτοι, λοιπόν, Χριστιανοί που αγαπούσαν πολύ, με όλη τους την καρδιά τον Χριστό, δεν μπορούσαν να ζούν χωρίς την θ. Κοινωνία, χωρίς αυτή την πνευματική τροφή που είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Ήθελαν το εφόδιο της ζωής. Ήθελαν να κατοικεί μέσα τους ο Χριστός. Να είναι χριστοφόροι στην καθημερινή τους ζωή. Εάν ο ένας τους πόθος ήταν το βάπτισμα, ο άλλος ήταν η θ. Κοινωνία. Πόθος ιερός, πόθος άγιος, πόθος που τους έσωζε από την αμαρτία και τους ένωνε με τον Αρχηγό της Ζωής και του Θανάτου, τον Ιησούν Χριστόν, τον Λυτρωτήν του κόσμου.
Αυτόν τον πόθον τον απεικόνιζαν, τον ζωγράφιζαν και μέσα στις Κατακόμβες. Όποιος τις επισκέπτεται (στη Ρώμη) εκεί βλέπει τις απεικονίσεις αυτές. Βλέπει το κάνιστρο με τους Άρτους, το Άγιο Ποτήριο, πιο πέρα διακρίνει την περίφημη παράσταση Ι.Χ.Θ.Υ.Σ., το ψάρι, που σημαίνουν τα αρχικά αυτά γράμματα το «Ιησούς, Χριστός, Θεού, Υιός, Σωτήρ», βλέπει το διψασμένο ελάφι, την Άμπελο, τον Καλόν Ποιμένα δηλ. τον Χριστό. Όλες αυτές οι παραστάσεις υπενθύμιζαν τον Μυστικό Δείπνο, τα Τίμια Δώρα, την Θ. Ευχαριστία, την τέλεση της Θ. Λειτουργίας. Συμβολίζουν αυτόν τον ιερό πόθο και την αγία επιθυμία που είχαν οι πρώτοι χριστιανοί για την θ. Κοινωνία. Κοινωνούσαν λοιπόν και στις κανονικές θ. Λειτουργίες και όταν γινόντουσαν οι Προηγιασμένες θ. Λειτουργίες.
Και μάλιστα, να προσθέσω ακόμη, ότι στεκόντουσαν με πολλή τάξη μέσα στην εκκλησία, έψελναν όλοι μαζί, έλεγαν όλοι μαζί το «Πάτερ ημών», το «Κύριε Ελέησον», και το «Αμήν». Όταν ερχότανε η ώρα να μεταλάβουν πήγαιναν πάλι προσεκτικά, αθόρυβα, με ευλάβεια και πίστη. Πρώτα κοινωνούσαν οι ιερείς, μετά οι διάκονοι, έπειτα οι υποδιάκονοι, οι αναγνώστες, μετά οι ψάλτες, οι διακόνισσες, ύστερα τα παιδιά και τέλος όλος ο λαός. Έψελναν τον τόσο ωραίο ύμνο: «Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος» και τα μάτια τους γέμιζαν δάκρυα. Ένοιωθαν θεία κατάνυξη, αγάπη και χαρά. Για όσους μάλιστα δεν ήταν δυνατόν να πάνε στην Εκκλησία επειδή ήσαν άρρωστοι ή βρισκόντουσαν στην φυλακή ή ήσαν αιχμάλωτοι ή ακόμη ήσαν στο Κολοσσαίο προ του μαρτυρίου τους, τότε, γι’ αυτούς ανελάμβαναν οι πιστοί αδελφοί τους χριστιανοί να τους μεταφέρουν την θ. Κοινωνία για να μην μείνουν ακοινώνητοι. Θυμηθείτε το μικρό παιδί, τον Ταρσίζιο που τον κτύπησαν και άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στο δρόμο, στην Αππία οδό, λίγο έξω από την Ρώμη, γιατί δεν ήθελε να παραδώσει τα Τίμια Δώρα που έκρυβε πάνω στη καρδιά του και τα πήγαινε κρυφά στους φυλακισμένους χριστιανούς και οι εχθροί τον πίεζαν να τα πετάξει κάτω.
*
Θα τελειώσω, λέγοντάς σας καλά μου παιδιά, μερικές συμβουλές τώρα που θα έλθετε να κοινωνήσετε.
Όποιο[ΜΕΓΑΛΟ] παιδί ξεχάστηκε και έφαγε το πρωί ή ήπιε νερό ή κάτι άλλο δεν θα κοινωνήσει σήμερα. Θα έλθει άλλη φορά. Θα τον περιμένω άλλη μέρα.
Όταν θα έρχεστε για να κοινωνήσετε δεν θα μιλάτε καθόλου. Προσευχόμαστε μέσα μας. Προχωρούμε σιγά-σιγά. Δεν σπρώχνει ο ένας τον άλλο. Ερχόμαστε με σεβασμό και ευλάβεια. Οι άγιοι άγγελοι είναι εδώ και μας βλέπουν.
Όταν φτάνουμε εδώ μπροστά, κάνουμε τον σταυρό μας, βάζουμε κάτω από το σαγόνι μας το κόκκινο μανδήλιο γιατί δεν πρέπει να πέσει ούτε το παραμικρό «ψιχουλάκι» κάτω και ανοίγουμε καλά το στόμα μας.
Όταν κοινωνήσουμε σκουπίζουμε το στόμα μας με το μανδήλιο, παίρνουμε το αντίδωρο και φεύγουμε και πάλι ήσυχα για τη θέση μας.
Την ημέρα αυτή που κοινωνήσαμε θα πρέπει να προσέξουμε πολύ να έχουμε καλή συμπεριφορά και να είμαστε χαρούμενοι. Ο Χριστός, παιδιά, είναι μέσα μας. Κοινωνήσαμε Σώμα και Αίμα Χριστού. Είμαστε δικά Του παιδιά. Να είστε βέβαιοι. Ο Χριστός μας ευλογεί, μας αγιάζει και μας αγαπά.Άσκηση και Πνευματική ζωή
pemptousia.