Μετάφραση τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς Ἀδελφοί, ὁ Χριστός ὅμως ἦλθε ὡς ἀρχιερέας τῶν μελλοντικῶν σωτηρίων ἀγαθῶν, μέ τήν ἀνώτερη καί τελειότερη σκηνή, ὄχι τή χειροποίητη, πού δέν ἀνήκει δηλαδή στόν παρόντα κόσμο, οὔτε μπῆκε μέ αἷμα τράγων καί μοσχαριῶν, ἀλλά μέ τό δικό του αἷμα εἰσῆλθε μιά γιά πάντα στά ἀληθινά οὐράνια Ἅγια καί ἔτσι ἐξασφάλισε αἰώνια λύτρωση. Γιατί, ἄν τό αἷμα ταύρων καί τράγων καί ἡ στάχτη τῆς δαμάλεως ἀνακατεμένη μέ νερό πού ραντίζει τούς ἀκαθάρτους ἀποβλέπει στόν σωματικό ἐξαγνισμό, πόσο μᾶλλον τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μέ τήν ἐνέργεια τοῦ αἰώνιου Πνεύματος πρόσφερε τόν ἑαυτό του ὡς ἀμόλυντη θυσία στόν Θεό, θά καθαρίσει τή συνείδησή μας ἀπό τά νεκρά ἔργα, ὥστε νά λατρεύουμε τόν ζῶντα Θεό; (Ἀπό τή νέα ἔκδοση: Ἡ Καινή Διαθήκη, τό πρωτότυπο κείμενο μέ νεοελληνική ἀπόδοση τοῦ ὁμοτ. καθηγ. Χρ. Βούλγαρη, ἔκδ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ).
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ APIΘ. ΦΥΛ. 14 (3749) Καθώς προσεγγίζουμε τό Θεῖο Πάθος, ἡ Ἐκκλησία μας φροντίζει, πολλαπλῶς, γιά τήν πνευματική μας προετοιμασία. Αὐτό συμβαίνει καί μέ τό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ὁ Ἀπόστολος θίγει τό ζήτημα τῆς συνειδήσεως, ἡ ὁποία, μετά τήν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων, ἔχει διαφθαρεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία, σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε νά μήν ἀρκοῦν οἱ ἀνθρώπινες θυσίες τῆς ἰουδαϊκῆς παράδοσης, γιά τόν καθαρμό της, ἀλλά τό Αἷμα τοῦ σαρκωμένου Θεοῦ γιά τήν ἀπαλλαγή της ἀπό τά νεκρά ἔργα, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά μπορεῖ νά λατρεύει καί νά ζεῖ τόν μόνο καί ἀληθινό Θεό. Ἡ γνώση τοῦ ἠθικοῦ νόμου Πῶς, ὅμως, ἡ Ἐκκλησία μας ἐκλαμβάνει τήν ἔννοια τῆς συνειδήσεως; Ὁ ἅγιος Νεκτάριος θεωρεῖ ὅτι «συνείδηση εἶναι ἡ γνώση τοῦ ἠθικοῦ νόμου, τήν ὁποία ἔχει ἡ ψυχή γιά νά διακρίνει τίς ἀγαθές καί κακές πράξεις καί νά κρίνει, μέ ἀδέκαστο τρόπο, τό ποιόν τους, κατακρίνοντας τίς κακές καί ἐγκρίνοντας τίς ἀγαθές. Τή συνείδηση κατέχει ἡ ψυχή μέ τρόπο ἔμφυτο… τήν ἔμφυτη αὐτή δύναμη ἔλαβε ἀπό τόν Θεό, γιά νά γνωρίζει τό θεῖο θέλημα καί νά συνταυτίζει τό θέλημά της μέ τό δικό Του… Ἡ συνείδηση, ἀφοῦ γνωρίζει τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀναγγέλλει στόν ἄνθρωπο τή θεία θέληση… λόγῳ δέ τοῦ χαρακτήρα της, μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὡς στάθμη ἠθική καί ὡς κανόνας καί γνώμονας, πάνω στόν ὁποῖο κρίνεται ἡ ποιότητα τῶν πράξεών μας». Ἀξίζει, ὅμως, στό σημεῖο αὐτό νά κάνουμε τή διάκριση τῆς ἀγαθῆς ἀπό τήν ἔνοχη συνείδηση. Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής συνδέει τήν ἀπόκτηση τῆς καθαρῆς συνείδησης μέ τήν προσευχή: «Ἡ συνείδηση εἶναι φυσικό βιβλίο. Ἐκεῖνος πού τό διαβάζει καί πράττει κατά τίς ὑποδείξεις του ἀποκτᾶ πείρα τῆς φροντίδας τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο. Ἡ ἀγαθή συνείδηση ἀποκτᾶται μέ τήν προσευχή, ἐνῶ ἡ καθαρή προσευχή εἶναι καρπός τῆς συνείδησης. Καί ἡ προσευχή καί ἡ συνείδηση, κατά φυσικό λόγο, ἔχουν ἀνάγκη ἡ μία τήν ἄλλη». Ἡ ἔνοχη συνείδηση Ὁ ἅγιος Νεκτάριος περιγράφει τήν ἔνοχη συνείδηση ὡς ἰδίωμα τοῦ ἀνθρώπου πού ἀθετεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ: «Ἡ συνείδηση ἐκείνου πού ἀθετεῖ τόν ἠθικό νόμο εἶναι φοβερή τυραννία. Δέν ὑπάρχει τίποτα φοβερότερο γιά τήν ψυχή πού ἁμαρτάνει ἀπό τόν ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως. Γιατί τίποτα δέν ταράσσει καί δέν πλήττει τήν ψυχή ὅσο ὁ ἔλεγχος τῆς συνειδήσεως. Τό δικαστήριο τῆς συνειδήσεως εἶναι ἀδέκαστο καί αὐστηρότατο». Αὐτή τήν ἔνοχη συνείδηση ἔρχεται τό ἀπολυτρωτικό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ νά καθαρίσει καί νά ἀπαλλάξει ἀπό τά νεκρά ἔργα, ὅπως ἐπισημαίνεται στό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Δέν ἦταν ἀρκετή ἡ θυσία τῶν ζώων, ὅπως πρέσβευε ἡ ἰουδαϊκή παράδοση, γιά τόν ἐξαγνισμό τῆς ψυχῆς. Ἐκείνη ἡ θυσία εἶχε ἐξωτερικά χαρακτηριστικά καί προσφερόταν ἀπό Ἀρχιερεῖς, ἐπιβαρημένους ἀπό τό ἄχθος τῆς ἁμαρτίας. Χρειαζόταν ἡ σταυρική θυσία τοῦ ἀληθινοῦ καί Μεγάλου Ἀρχιερέως Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἑκούσια προσφορά τοῦ Αἵματός του γιά ν’ ἀπαλλαγεῖ ἡ ἀν θρώπινη ψυχή καί νά ἐξαγνιστεῖ ἡ συνείδηση ἀπό τό βάρος τῶν νεκρῶν ἔργων πού προξενεῖ ἡ ἁμαρτία. Ἀγώνας γιά ἀπολύτρωση Τό ἀπολυτρωτικό Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου χύθηκε ἅπαξ ἐπί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ· προσφέρεται, ὅμως, διαρκῶς, σέ κάθε θεία Λειτουργία, στούς ἀνθρώπους πού ποθοῦμε καί ἀγωνιζόμαστε γιά τόν καθαρμό τῆς συνεδήσεώς μας, διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας. Μόνο πού ἡ ἐνέργεια τῆς θείας Κοινωνίας εἶναι συνάρτηση τῆς δικῆς μας ψυχικῆς καταστάσεως καί σχετίζεται μέ τήν προσωπική-ἐσωτερική μας προετοιμασία. Ἀναλόγως τῆς προετοιμασίας αὐτῆς, γιά κάποιους ἡ θεία Κοινωνία γίνεται φωτιά καί γιά ἄλλους φῶς. Ἡ θεία Κοινωνία δέν λειτουργεῖ μαγικά. Γιά νά λάβουμε Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ, πρέπει νά προσφέρουμε τό δικό μας αἷμα, τούς δικούς μας πνευματικούς κόπους, τά προσωπικά μας πνευματικά ἀγωνίσματα· νά προσφέρουμε καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας. Μόνον ἔτσι θά μπορέσουμε νά βιώσουμε ἐπαξίως τά ὑπερφυῆ γεγονότα τοῦ Θείου Πάθους καί ὄχι ἁπλῶς νά χαροῦμε τήν Ἀνάσταση, ἀλλά ὅλη μας ἡ ζωή νά εἶναι καρπός καί εἰκονισμός τῆς Ἀναστάσεως. Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 06.04.2025 – Ε΄ Νηστειών , Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ( Μαρκ. ι΄ 32-45)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τούς δώδεκα μαθητάς αὐτοῦ καὶ ἤρξατο αὐτοῖς λέγειν τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν, ὅτι ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσι, 34 καὶ ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καὶ μαστιγώσουσιν αὐτὸν καὶ ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτὸν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται. Καὶ προσπορεύονται αὐτῷ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης υἱοὶ Ζεβεδαίου λέγοντες· Διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὃ ἐὰν αἰτήσωμεν ποιήσῃς ἡμῖν. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Τί θέλετε ποιῆσαί με ὑμῖν; Οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου. Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι; Οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Δυνάμεθα. Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Τὸ μὲν ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω πίεσθε, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε· τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ’ οἷς ἡτοίμασται. Καὶ ἀκούσαντες οἱ δέκα ἤρξαντο ἀγανακτεῖν περὶ Ἰακώβου καὶ Ἰωάννου. Ὁ δὲ Ἰησοῦς προσκαλεσάμενος αὐτοὺς λέγει αὐτοῖς· Οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν· οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ’ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος· καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν.
Μετάφραση
Εκεῖνο τόν καιρό, πῆρε ὁ Ἰησοῦς τούς δώδεκα μαθητές του κι ἄρχισε νά τούς λέει τά ὅσα ἦταν νά τοῦ συμβοῦν. «Ἀκοῦστε», τούς ἔλεγε· «τώρα πού ἀνεβαίνουμε στά Ἱεροσόλυμα, ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου θά παραδοθεῖ στούς ἀρχιερεῖς καί στούς γραμματεῖς, οἱ ὁποῖοι θά τόν καταδικά-σουν σέ θάνατο καί θά τόν παραδώσουν στούς ἐθνικούς. Θά τόν περιγελάσουν, θά τόν μαστιγώσουν, θά τόν φτύσουν καί θά τόν θανατώσουν. Ὕστερα ἀπό τρεῖς μέρες ὅμως αὐτός θά ἀναστηθεῖ». Πλησιάζουν τότε τόν Ἰησοῦ ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης, οἱ γιοί τοῦ Ζεβεδαίου, καί τοῦ λένε: «Διδάσκαλε, θέλουμε νά μᾶς κάνεις τή χάρη πού θά σοῦ ζητήσουμε». «Τί θέλετε νά κάνω γιά σᾶς;» τούς ρώτησε ἐκεῖνος. «Ὅταν θά ἐγκαταστήσεις τήν ἔνδοξη βασιλεία σου», τοῦ ἀποκρίθηκαν, «βάλε μας νά καθίσουμε ὁ ἕνας στά δεξιά σου κι ὁ ἄλλος στά ἀριστερά σου». Ὁ Ἰησοῦς τότε τούς εἶπε: «Δέν ξέρετε τί ζητᾶτε. Μπορεῖτε νά πιεῖτε τό ποτήρι τοῦ πάθους πού θά πιῶ ἐγώ ἤ νά βαφτιστεῖτε μέ τό βάπτισμα μέ τό ὁποῖο θά βαπτιστῶ ἐγώ;» «Μποροῦμε», τοῦ λένε. Κι ὁ Ἰησοῦς τούς ἀπάντησε: «Τό ποτήρι πού θά πιῶ ἐγώ θά τό πιεῖτε, καί μέ τό βάπτισμα τῶν παθημάτων μου θά βαφτιστεῖτε· τό νά καθίσετε ὅμως στά δεξιά μου καί στά ἀριστερά μου δέν μπορῶ νά σᾶς τό δώσω ἐγώ, ἀλλά θά δοθεῖ σ΄ αὐτούς γιά τούς ὁποίους ἔχει ἑτοιμαστεῖ». Ὅταν τ΄ ἄκουσαν αὐτά οἱ ὑπόλοιποι δέκα μαθητές, ἄρχισαν ν΄ ἀγανακτοῦν μέ τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη. Τούς κάλεσε τότε ὁ Ἰησοῦς καί τούς λέει: «Ξέρετε ὅτι αὐτοί πού θεωροῦνται ἡγέτες τῶν ἐθνῶν ἀσκοῦν ἀπόλυτη ἐξουσία πάνω τους, καί οἱ ἄρχοντές τους τά καταδυναστεύουν. Σ΄ ἐσᾶς ὅμως δέν πρέπει νά συμβαίνει αὐτό, ἀλλά ὅποιος θέλει νά γίνει μεγάλος ἀνάμεσά σας πρέπει νά γίνει ὑπηρέτης σας· καί ὅποιος ἀπό σᾶς θέλει νά εἶναι πρῶτος πρέπει νά γίνει δοῦλος ὅλων. Γιατί καί ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου δέν ἦρθε γιά νά τόν ὑπηρετήσουν, ἀλλά γιά νά ὑπηρετήσει καί νά προσφέρει τή ζωή του λύτρο γιά ὅλους».https://www.despotato.eu/articles/